Oeff....wat de tijd!

Blog 27 april-31 mei 2015

Wat hebben we eigenlijk nu die hele maand gedaan?

Maandagochtend 27 april jl. stonden we onder een fris lentezonnetje onze strak geverfde donkerblauwe romp van onze Yildiz te bewonderen. Weg waren de lichte verkleuringen veroorzaakt door al weer 10 jaar zon en zout water. Als nieuw weer! En meteen natuurlijk de gedachte aan de knallende vloek die waarschijnlijk zal gaan klinken als de eerste kras er op gevaren wordt. Gelukkig nog niet gebeurd, maar dattie gaat komen is zo zeker als wat!

Een week lang hebben er over gedaan om bij de thuishaven weg te komen. Wij hadden geen haast, maar onze vakmensen ook niet. En toen bleek vlak voor vertrek dat onze reddingsboot nog niet van de keuring was teruggekomen. Shit zeg! Dat ding moest vervolgens met spoed uit Rijeka komen. Duurde weer bijna 3 dagen. En ondertussen de zon maar lekker schijnen en de wind prachtig waaien.

Maar gelukkig, uiteindelijk op 4 mei dan de trossen los. Koers naar het Noorden met de bedoeling uiteindelijk in Venetië te komen. Mooie zeiltochten langs de kust van Istrie. Maar ook een dagje op de motor moeten varen. Zon, maar nul wind. Prachtige kust bij Istrie, maar we weten nu zeker dat de Dalmatische kust toch mooier is.

In de haven van Vrsar werden we aangesproken door Anton. Hij wilde wel eens weten hoe een zeilboot uit Meerkerk in Kroatisch zeilwater belandde. Hij had ons vorig jaar ook al een keer gespot, maar toen hij ons wilde bezoeken, waren we net weer vertrokken. Anton bleek met zijn Anne ook aan het zeilen te zijn in de Adriatic. Thuishaven van zijn zeilboot was Dubrovnik. Anton bleek een geboren en getogen Gorkummer. Vroeger een meubelzaak gehad ergens in de binnenstad, al jaren geleden verkocht en nu aan het rentenieren met zijn Anne. En het toeval wilde dat zij-net als Rob- die dag dat we elkaar spraken, ook jarig was. Dus we hebben het gevieren heel gezellig gevierd in een lokaal restaurantje. How small is the world!

Vrsar bleek in het achterland een prachtig fietsgebied op te leveren. Dus we hebben onze mooie fietsen en onszelf flink aan het gewerk gezet daar. Prachtig glooiend gebied, door de bossen langs heg Limski-Fjord, lekker crossen op speciaal daarvoor aangelegde paden. Helemaal leuk!

Een paar dagen later zijn we van Umag, helemaal in het Noorden van Kroatie, in een prachtig rechte streep met een aandewindse koers gezeild naar Caorle in Italië. Mmmm.....prachtige oversteek dus! Vlak naast Caorle ligt porto San Margharita, gescheiden van elkaar door een niet al te brede rivier, die uitmondt in zee. Via die rivier kwamen wij binnen varen. Bij het wat rondvaren en manoeuvreren op het smalle water, zoekend naar de haveningang verscheen op bakboord plotseling een hele kleine pont. Groot genoeg voor twee auto's, wat voetgangers en fietsers. Omdat ik em wel zag oversteken, maar Rob niet kwam natuurlijk uiteindelijk toch mijn waarschuwende schreeuw: 'pontje op bakboord!'. Waarop Rob in een deuk ligt en vindt dat ik de leukste grap van de dag produceer. Du-uhhh, bijna onze eerste flinke kras dus! Maar het ging nog net goed. Hilariteit na afloop dus!

Caorle bleek een aangename verrassing. Het stadje ligt in een prachtig deltagebied, dat als het ware de oksel vormt van de Adriatische zee. Het is er vlak, groen, vruchtbaar. Veel watertjes, sloten, en kleine riviertjes. Net Nederland, maar dan met een meditteraan vleugje.

Prachtig fietsgebied weer. Dus dat hebben we volop gedaan. De zorgen over onze vriendin Marijke namen behoorlijk toe. Het maakte dat we de sfeer en de mooie plaatjes wel anders, mischien wel nog scherper, beleefden.

Tijdens één van onze fietstochten kwamen we langs een meertje waar rondom op het land, tussen uitgestrekte rietkragen verschillende kleine, helemaal uit riet opgetrokken oude visserswoningen, stonden. De meeste prachtig onderhouden. Daarbij oude steigertjes en vissersbootjes. Werkelijk idyllische plaatjes. Toen we een vissershuisje wat nader aan het bekijken waren, kwam net de huidige eigenaar in zijn oude peugeotje het stoffige pad opgereden. Oeps, wat zou hij er van vinden dat we hier zo op zijn terrein banjerden. Maar hij bleek goedlachs en vrolijk en nodigde ons hartelijk uit in zijn stulpje. Hij sprak nauwelijks over de grens en ons Italiaans is beroerd, maar met handen en voeten kwamen we er wel ongeveer uit. Simone was een visserman van rond de 40 jaar. Blond en blauwe ogen, dus niet de donkere knappe italiaan waar ik wel eens van droom. Hij bleek al een behoorlijk stuk in zijn kraag te hebben. Maar dat weerhield hem er niet van om in zijn koele, rieten en hartstikke gezellige huisje twee flessen eigen gemaakte wijn op tafel te zetten. Een moest er bij ons in de rugzak en één moest gelijk opgedronken worden. Dat hebben we gedaan natuurlijk! Ondertussen lallend en lachend praten over zijn kinderen, zijn boot, zijn marineverleden. Je kent het wel. We zijn uit elkaar gegaan met de belofte een ansichtkaartje uit Nederland te sturen. Hij spaart ze namelijk. Ansichten uit verre landen. Schattig hè?

Caorle zal altijd in onze herinnering blijven als het stadje waar we hoorden dat Marijke was overleden. Na dat uiterste verdrietige bericht zijn we toch naar Venetië gezeild, waar we een rendez-vous hadden met Ben en Marieke.

Het was natuurlijk groots om op eigen kiel Venetië binnen te varen. Onze kleine haven lag op het eilandje San Giorgio Maggiore met een prachtig uitzicht op San Marcoplein. Ik geloof niet dat we ooit in een haventje hebben gelegen in zo'n prachtige ambiance. We zijn 5 dagen in Venetië geweest. Heerlijk om Ben en Marieke weer te zien en ons door hen af te laten leiden van ons verdriet in een prachtige stad.

Op maandag de 18e mei zijn we met zn vieren terug naar de haven in porto San Margharita gevaren om dezelfde avond gevieren in het vliegtuig te stappen naar Nederland. Dinsdag de 19e een regenachtig, maar mooi afscheid van Marijke. Woensdagmiddag waren we al weer terug op onze Yildiz. Daar hebben we een paar dagen gerust en gewacht op beter weer om weer terug te gaan naar Kroatië.

Vervolgens zijn we met grote slagen langs Istrie gezeild. Begin juni doen we Zadar aan, om daar Danny en Anja op te pikken voor een weekje zeilen rond de Kornati's. Via een mooie, al bekende ankerbaai in de buurt van Pula zijn we overgestoken naar Losinj, het eiland van onze thuishaven. Daar hebben we in een prachtige baai vlak bij het zuidelijkste puntje een paar dagen voor anker gelegen. En zowaar gezwommen in water van 20 graden. Koud hè?

De eerste ochtend hoorden we daar om 8.00 uur s morgens al een geklop en een hallo-geroep aan onze boot. 'huhhhhhh....hoor ik dat goed...we liggen nog te slapen hoor...die is gek....laat em maar kloppen! Hij wil vast geld! Is deze baai nou ook al verpacht?' We zijn in bed gebleven en het geklop gelaten voor wat het was.

De tweede dag hetzelfde tafereel. Nu zijn we bewust onder de dekens gebleven. 'Als je dan zonodig geld wil, kom dan een beetje op een normale tijd zeg! Ons geld aftroggelen op zo'n vroeg tijdstip. Belachelijk!'

En op de derde dag had de klopper het begrepen en benaderde hij onze boot om 9.00 uur. Toen hadden we natuurlijk geen enkele legitieme reden om snel weer ons bed in te duiken om te schuilen voor een incasso! Maar wat bleek? Het was gewoon een alleraardigste man die ons vers brood, taartjes, verse groente en fruit wilde verkopen. Wauw, vers brood...ohhhhhh wat heerlijk!! Snotver....waren we al die dagen ondergedoken voor een goedwillende handelsman. Dat is balen!

Na 3 dagen luieren en wandelen in de bossen was het echt tijd om weer verder te gaan richting Zadar. Tot mijn grote schrik en frustratie kwam ik met onze bijboot bij het losmaken van de achterlijnen van de bomen boven de rotsige wal in onzachte aanraking met een heel scherp rotsje. Een luide 'TSssssssssssssssss' en een heel hard luchtbellende blazende bijboot zorgde ervoor dat ik nog nooit zo snel als toen me richting Yldiz begeven heb in de waarschijnlijk snel zinkende bijboot.

Een flinke scheur in het rubber was een flinke streep door de het plan een volgende mooie baai te gaan opzoeken. Terug naar onze thuishaven om goed plakmateriaal te kopen was de enige mogelijkheid. Getver! Ik baalde. Nu is het zondag de 31ste mei. We liggen weer aan de betonnen steiger bij onze haven en wachten tot onze bijboot weer is opgedroogd van een plaksessie door de technische dienst hier. We hadden meer vertrouwen in hun aanpak dan in de onze. Er waren nog meer voordelen aan onze onverwachte terugkomst hier. De auto starten voor het boodschappen doen, grote voorraden weer ingeslagen. Heerlijke warme douches, een krachtige waterstraal om de Yildiz is lekker af te stoffen. Een mooie betonnen stoep om de rvs ringen in ons zonnedoek te slaan en wifi om mailtjes te versturen, te appen en te bloggen.

Morgen hopen we te kunnen vertrekken, want we moeten toch echt woensdagochtend a.s in Zadar zijn.

Liefs van ons! Tot de volgende keer!

Rob en Anja