Van 25 juli tot 7 augustus 2014 SHIT....SCHIJT Wat is het toch een ontzettende luxe om hier te mogen spelevaren!! De eilanden, de bergen, het mooie heldere water, de heerlijke zon, de prachtige planten en bloemen, de zeilmogelijkheden. Als je al maanden in een paradijselijke omgeving ronddartelt, dan gaat het bijna de normaalste zaak van de wereld lijken. Dan moet je je er bijna toe dwingen om het ongewone en het heerlijke er van in te kunnen blijven zien. Wat een patjepeeers hè? Walgelijk gewoon! Dat is misschien ook ooit Adam en Eva overkomen? Denken dat het allemaal maar normaal is en vervolgens een beetje gaan lopen klieren? We proberen op te letten dat het bij ons niet die richting uitschiet hoor! Nog steeds is het weer instabiel. Lage druk systemen overheersen en brengen ons onverwachte dingen als onweer, weinig wind, heel veel wind of spatblauwe luchten die in een paar uur veranderen in zwaar bewolkte luchten met daaruit enorme regenbuien. Onze Yildiz gedraagt zich gelukkig nog steeds voorbeeldig. Hier en daar verzorgt Rob wat klein technisch onderhoud, maar dat beperkte zich aanvankelijk tot een schroefje hier en een klemmetje daar. De gewone dingen zullen we maar zeggen. Maar op het moment dat we uit Vis wilden vertrekken ging het wel een keertje behoorlijk mis. En dan niet op de onderdelen,die de Yildiz tot een zeilboot maken. Nee, plotseling werden we geconfronteerd met een huis-tuin- en keukenkwaal, nl. een verstopt toilet. Dus iets wat je thuis ook gewoon zou kunnen overkomen. Maar thuis is het natuurlijk makkelijk, als daar de afvoer niet wil afvoeren, dan bel je -als je eigen ontstoppingspogingen niet werken- een bedrijfje. Als die malaise je op een boot overkomt, dan zijn er geen ontstoppingsbedrijfjes te bellen. Dan moet je gewoon zelf aan de slag. En voor degene die denken dat een toilet aan boord van een schip hetzelfde werkt als thuis, vergeet dat maar! Aan boord van een schip lijkt de wc-pot zo op het oog wel gewoon op een normaal thuistoilet, maar de techniek van doorspoelen en afvoeren is een hele andere. Dat komt er op neer-enigszins versimpeld omschreven- dat er in de romp van de boot, onder de waterlijn, twee gaten zitten met daarop aangesloten twee soorten kranen (afsluiters) Op die kranen zitten buizen aangesloten. Via de ene buis pomp je -met een pompje naast de toiletpot- zeewater op als je je behoefte wilt doorspoelen om vervolgens -met dat zelfde pompje- het opgepomte zeewater met al het fraais dat je in de wc achterliet, weer via de andere buis uit te pompen. En dat uitpompen, dat gaat niet onmiddellijk weer de zee in. Nee, die derrie gaat in een zogenaamde vuilwatertank. En die tank pompen wij uit als we ergens ver -van land of baaien- op zee zitten. Zodat we dus zo weinig mogelijk andere mensen in havens of baaien verrassen met onze poep en pies. Waarom dit technische verhaal? Om even een idee te geven van het buizenstelsel dat netjes weggewerkt achter wc pot en wastafelmeubel zit. Dat is dus tamelijk ingewikkeld en bovendien uitermate lastig te benaderen. Dus toen ik na een toiletbezoek geen beweging meer kreeg in de pomp, was de schrik groot! Het betekende een grote zoektocht naar de plek van de verstopping. En uiteraard zit die meestal in de daarvoor gevoelige onderdelen, nl. de pompen of de kranen, waar je alleen maar bijkomt door het buizenstelsel af te koppelen. Hoe mijn lieverd uiteindelijk precies de klus heeft geklaard zal ik jullie besparen. Die techniek is weliswaar belangrijk, maar niet het leukste van het verhaal. Het leukste van het verhaal was de tweede herstelactie. Omdat de eerste herstelpoging niet afdoende bleek, moest in Marina ( een haventje vlak boven Trogir) voor de tweede keer ons rioolstelsel open. En wat bij de eerste poging in Vis wel meeviel, viel nu zwaar tegen. Rob zat -om preventieve redenen- alleen in zijn zwembroek op zijn hurken in de kleine badcel voor het afvoersysteem. Ik stond zo 'n kleine meter achter hem met in mijn handen al een emmer schoon spoelwater gemengd met wat fris ruikend afwasmiddel. Toen hij de eerste slang loskoppelde ging het nog goed, maar bij de tweede slang bleek zich een flinke druk opgebouwd te hebben. Het had tot gevolg dat mijn lieverd de volle laag kreeg van een vieze stinkende schijtsmeurie die in de vuilwatertank zat! GATVER....DE....GATVER....!! Gelukkig zat mijn lieverd heel cool met zijn hele lijf in de stinkende straal, want anders was het spul zo door de openstaande wc-deur de kajuit ingespoten. En dan had ik ook een laagje meegekregen. Maar ik stond gewoon daar en aanschouwde hoe mijn bink zich omdraaide en aan de voorzijde plotseling wel heel veel bruiner was dan ik van hem gewend was. En hij rook ook heel anders!! Ik vond hem gelijk een stuk minder aantrekkelijk! Dus terwijl hij daar in de toiletruimte annex doucheruimte stond heeft hij met mijn frisruikende sopje al heel snel daarna een flinke opfrisser gekregen. Zie je het voor je? Hoe de bruine drap van zijn lijf spoelt en zich verdund tot bedorven dunne bruinebonensoep in de douchebak? BLLLLEHHHHHH WAT VIES!!! En we hadden van tevoren een taakverdeling afgesproken. Dat leek ons wel eerlijk. Rob zou repareren en ik zou daarna alles schoonmaken. Wel....die schoonmaakklus bleek uiteindelijk de meest heftige. Ik zal jullie weer de details besparen, maar we hebben zelfs vloerdelen moeten openschroeven om het bruine afvalwater op te sponzen. Er zijn meer dan 20 emmers water gebruikt om alles schoon te spoelen en vervolgens nog een stuk of 10 emmers met fris zeepsop om weer een frisruikende boot te krijgen. Gelukkig lagen we in een haven waar wij frank en vrij van de steiger water konden tappen! Na afloop hebben we uiteraard onder het genot van een hapje en drankje dit hele stinkproces geëvalueerd. En al snel herinnerden we ons de schitterende mop van Fokke en Sukke die op de verjaardagskalender stond bij een goede vriendin. Op ons verzoek heeft zij ons het mopje gemaild. Zie foto! Passender plaatje kan eigenlijk niet bij dit poeppraatje! En zo zien jullie maar, het is echt niet altijd maar leuk hoor, zo n zeilboot!! Terwijl we naar het Noorden druppelen, proberen we plekjes te vinden die we nog niet aandeden. Dat zijn op dit moment lastige keuzes, want eigenlijk kunnen we niet goed voorspellen of de keuzes die we maken wel veilige overnachtingsplekken opleveren. Altijd moet je rekening houden of je ankerplek een beetje uit de wind blijft, zodat je niet midden in de nacht je bed komt uit stuiteren omdat je aan lage wal blijkt te liggen. Meestal gaat het gelukkig goed. Zo ook in de baai van Zlarin. Dat bleek ook weer zo n heel gezellig dorpje met een klein vissershaventje, een paar cafeetjes, zo n rommelig maar heel gezellig oud dorpje. Er werd in de Kroatiegids beloofd dat er een leuk koraalmuseum was. Dat hebben we niet gevonden. Maar we hebben wel lekker geslenterd over de oude keitjes van de smalle straatjes van Zlarin, dat al in de 13e eeuw gesticht is door de voor de Turken op de vlucht geslagen vasteland bewoners. Toen wij lekker op een terrasje aan een biertje zaten, hadden we al wel door dat er s'avonds muziek gemaakt zou worden. De band die zou gaan optreden stond al te reperteren. We hoorden meteen dat het niet ons repertoire was. Dat was wel echt jammer, want om 22.00 uur s'avonds werd de nachtelijke stilte in onze heerlijke baai plotseling verstoord door de liveband vanuit het dorp. Luide Kroatische smartlappen ondersteund door harde bas, snerpende drums en matig klinkende keyboards klonken luid en duidelijk over het water en hebben vervolgens tot de volgende ochtend 5.00 uur de hele baai overspoeld. We hebben geen oog dicht gedaan. Kijk, daar moeten we dus ook al rekening mee gaan houden bij het ankeren. Nu gaan we dus ook lage-wal-muziekbaaien mijden. De dag daarna vertrokken we ietwat slaperig op de motor. Strak blauwe lucht, geen wind, dus lekker zeilen zat er niet in. Nog geen uur later hadden we donkere wolken, onweer, regen en windstoten om onze oren. We hebben de Yildiz net voor de ellende echt losbrak nog kunnen parkeren aan een boei in een kleine baai. En daar hebben we in onze regenpakken de ellende over ons heen laten komen. Ik geloof dat ik het wel een oaar keer in elk blog schrijf, naar het weer blijft maar onbetrouwbaar en wisselvallig. Daarna klaarde het weer op en hebben we geankerd in een baaitje, genaamd Vanjska van het eiland Kaprije. Helemaal diep in het uiterste puntje van de baai hebben we daar overnacht met anker voor en drie lijnen aan grote rotsen op kant. Klemvast op een prachtig plekje, dat we al kenden van ons eerste jaar hier. We waanden ons weer helemaal in het paradijs. Storm, regen en onweer waren weer snel vergeten! Zo rap wisselen hier de indrukken en ervaringen elkaar dus af! Gelukkig heeft Rob zijn zonne-allergie redelijk onder controle. Er is nog een keer telefonisch contact geweest met het gezondheidscentrum Meerkerk. En met de in Vis aangeschafte antihistamine tabletjes, lijken de blaren en de hardnekkige jeuk niet meer op te poppen. Hij leeft zoveel mogelijk in de schaduw, smeert zich in met factor 50 en op de momenten dat blootstellen aan de zon onvermijdelijk is, dan gaat hij modieus gekleed in een mooie lange witte linnen broek van mij (inmiddels wel hier en daar wat vlekken en slijtplekken), een linnen overhemd met lange mouwen en hoed of pet. Als we zo samen lopen voel ik me soms een buitenbeentje met mn kortebroek, flodder hempje en slippertjes. Nu liggen we in een baai voor anker die ons redelijk beschermd tegen een heel hard waaiende Noordenwind. De afgelopen dagen hebben we regelmatig met de Yildiz loeperhard gevaren. Met aan-de-windse rakken met windkracht 5 - 6 scheuren we weer naar het Noorden. Bewust houden we qua zeilafstanden de laatste dagen de rem erop, want anders zouden we in een poep en een zucht weer bij onze thuishaven zijn. Dat willen we nog even uitstellen. Ergens in de derde week van augustus willen we in de auto stappen. Misschien een laatste blog vanuit de thuishaven in Mali Losinj? Veel liefs van ons weer!!