van 5 juni t/m 20 juni 2014 Dank voor jullie gezellige reacties op het vorige blog. Altijd leuk en gezellig om te merken dat er wordt meegelezen. Rob betrapte me erop dat ik in het vorige blog twee belangrijke dingen ben vergeten te melden: We hebben een prachtige grote dolfijn gespot. Op ongeveer 2 meter afstand passeerde hij - als tegemoetkomer- onze boot. Altijd geweldig indrukwekkend om zo'n grote dame (dat was ze denk ik) plotseling naast je boot te zien verrijzen. Én we hebben in Marina- terwijl we op het anker lagen- een super noodweer goed doorstaan. We hadden het de hele middag al in de bergen vlakbij ons zien en horen donderen, maar plotseling was die ellende pal boven ons hoofd. En dat betekent: in de vroege namiddag plotseling schemerig donker, zwarte lucht boven ons, enorme regenbui met een stralen als van een regendouche, veel flitsen en oorverdovend gedonder. Maar ook enorme wind met windrukken oplopend tot 45 knopen (windkracht 11) . Wij stonden meteen op scherp, want met zo n zware wind speelt er dan vooral één vraag: houdt ons anker dit? Dus wij hebben onder ons dockhouse buiten gezeten en vooral in de gaten gehouden of het anker onze 10 tonner op zn plaats kon houden en de 45 meter ankerketting voldoende was om de grote rotsige kust op voldoende afstand te houden. En hoera, hoera.....de bui duurde ongeveer een half uur en onze ankerlijn heeft als een snaar zo gespannen gestaan, maar we zijn op de plek gebleven. Pfoe, pfoe, zeiden we na afloop. En ik was vooral ook erg blij dat de bliksem op behoorlijke afstand bleef én dat deze knetterbui ons niet s nachts heeft overvallen. Goed, k ga nu proberen niets te vergeten, want om nou elke keer van die nabranders te hebben!! Allereerst maar even iets melden over een tegenvaller in onze naderende strijd tegen de wespen. De prachtige horretjes,die Rob heeft gemaakt in onze raampjes, veroorzaakten enorme lekkages. Dat hebben we moeten merken bij de regenbuien die we af en toe op onze kop hebben gekregen. Het in het raamprofiel gespannen horrengaas bleek een ideale geleiding voor regenwater. Met kleine straaltjes liep het naar binnen. We hebben met doekjes, handdoeken, en kleine bekertjes in onze boot rondgelopen om de straaltjes op te vangen. Jammer, jammer...we hebben de horretjes weer moeten verwijderen. Op dit moment zijn we dus weer volledig onbeschermd en broeit Rob op andere constructies. Gelukkig is de wespentijd nog niet aangebroken! Na onze fysieke (fiets) inspanningen bij Marina waren we toe aan een paar dagen rust. De zadelpijn moest genezen, de verzuurde beenspieren waren toe aan een wat mildere vorm van sporten, nl. veel zwemmen. Gelukkig ontvouwde zich ook een stevig hogedruk gebied boven de Adriatische zee. Veel zon en warmte, en een bescheiden maar prettig windje. Dus we hebben koers gezet naar een onbewoond eiland, zonder fietspaden ( opdat we niet weer in de verleiding zouden komen), met een paar prachtige baaitjes. Otok Scedro leverde precies wat we nodig hadden. Een prachtige baai, helemaal voor ons zelf. Blauw, helder én opgewarmd water. Een prachtig vergezicht op het eerstvolgende eiland Korcula, geurende dennenbomen, een knutselstrand voor Rob, mooie rotsen voor Anja om visjes te kijken. Onze koelkast zat vol, de watertank was tot de rand toe gevuld, dus het laat zich raden, we waren er niet weg te meppen!! 4 dagen hebben we daar met onze Yildiz gelegen. Anker zichtbaar goed ingegraven op 7 meter diepte, 3 lijnen naar de wal, stevig vastgemaakt aan grote rotsblokken. We lagen er veilig en alleen. Natuurlijk, ik hoor jullie denken: wat doe je dan in hemelsnaam de hele dag. Nou, das eigenlijk best wel veel! De dag begint met wakker worden. Rob meestal wat eerder dan ik. Hij eet dan een cracker, drinkt wat water en vlijt zich vervolgens met de e-reader op de kuipbank buiten. Ik vermoed dat hij dan na 10 minuten weer slaapt. Want als ik zo rond 8.30 uur wakker wordt en naar buiten ga, ligt mn liefje zoet te snurken. Dus ik zet dan zo zachtjes mogelijk een potje thee, schenk twee kopjes in en vlij mij vervolgens ook neder op de kuipbank. Onder genot van een kopje thee zie ik het spiegelgladde water ( het is s ochtends meestal windstil), ruik de bomen, zie de visjes en geniet van de warmte van de zon. Meestal wordt Rob dan ook weer wakker. Het moment voor de eerste skinnydip, we laten ons voorzichtig in het zeewater zakken ( temperatuur nu 22 graden), even fris, maar dan heerlijk! Na de zwempartij doen we een uitgebreid ontbijt in de kuip. En daarna vult de dag zich als vanzelf, lezen, beetje poetsen, lezen, zwemmen, lezen, knutselen (rob), roeien met de bijboot, visjes kijken bij de rotsen, zwemmen, lunchen, zwemmen, lezen, knutselen, kletsen, dutje doen, zwemmen, biertje/wijntje drinken, eten koken, dineren(!) in de buitenlucht, afwassen, koffie drinken, zwemmen, lezen, mijmeren onder de sterrenhemel, slapen e.d. En dat dan 4 dagen lang. En eigenlijk hadden we nog langer willen blijven, want de etensvoorraad en drinkwatervoorraad stond dat gemakkelijk toe, maar we besloten na lang wikken en wegen toch om te gaan. In Korcula wilden we onze windmeter, die op het topje van onze 17 meter hoge mast staat, laten checken. Het ding was namelijk wat gaan haperen en dat is lastig als je op het scherpst van de snede wilt zeilen. Dus, met een-natuurlijk op dat moment- perfect werkende windmeter, zijn we op zondag naar Korcula gezeild. Een kort, maar mooi zeiltochtje, want de wind trok behoorlijk aan. Op maandagochtend- na een overnachting in een baaitje vlakbij Korcula-stad- hebben we ons gemeld bij de ACI haven in Korcula. De haven en de technische dienst kennen we daar goed. De trouwe lezers onder jullie weten misschien nog dat we daar vorig jaar met een ernstig zieke Rob en een gebroken motorgaskabel waren gestrand. De dikke walrus ( opperbaas) van de yachtservice was nog niet gearriveerd, die maandagochtend. Maar zijn jonge stoere dochter al wel. Zij stond op de vroege en al heel warme morgen haar stoepje te vegen. In zo'n echte werkmanstuinbroek. Hoofddoekje om en een te grote zonnebril op. Ze lijkt er al een beetje de scepter te zwaaien. Een hele gezellige volslanke meid. Dus zij vertelde: "Nee, ....in masten klimmen om windmeters te controleren, dat deden zij en haar mannen niet meer. Een paar jaar geleden is één van hun bij zo n klauterklus uit de mast gevallen. Hij heeft het niet meer kunnen navertellen en sindsdien zijn zij helemaal klaar met dat soort gevaarlijke klusjes. Maar ze kende iemand die dat nog wel deed en die ging ze meteen bellen. Kordaat pakte ze haar telefoon en in vlotte Kroatische termen werd onze casus besproken. Al snel kwam ze melden dat de hulptroepen onderweg waren. Een half uurtje later kwam vader walrus in een rustige tred de kade oplopen. Dezelfde werkmansbroek als zijn dochter, misschien ook wel dezelfde zonnebril. "Hee, how are you? Yes, yes, I remember you! You are that lady with the very sick husband!! En na een praatje pot werd hij plotseling resoluut en knorrig. "No, no...we will not check your windmeter. It's to dangerous. On this island...nobody will do that!!" You will find on Korcula no one for that! Daar waren we natuurlijk dik teleurgesteld over. Shit zeg! Hoe kan dat nou? Hadden we net met zn dochter niet iets anders besproken en geregeld? Voor niks deze dure haven binnengelopen? Verwarring alom natuurlijk!!We legden ons er maar bij neer. Dan maar gebruik maken van alle dure havenvoorzieningen. Dus we hebben zo lang gedoucht dat de putjes overstroomden en we hebben de supermarkt leeggekocht, en de watertanks gevuld. En om 11.00 uur stond dan toch plotseling Goran Oreb Ph.D. bij ons aan boord. Een vijftiger, die naast maritiem professor in Zagreb, ook zeilinstructeur te bleek zijn. In Korcula had hij zijn zeilschool en in de zomermaanden pendelde hij wekelijks heen en weer tussen Zagreb en Korcula. Hij had een jonge kerel meegenomen, die hem zou ondersteunden en samen konden zij ons wel helpen bij het controleren van de windmeter. Het was inmiddels verzengend heet geworden, dus de jongeman was uiterst happy dat het omhoog halen van de professor niet met de hand hoefde te gebeuren. Met onze elektrische lieren hing Goran in no time in het topje van de mast. En dat vinden wij allebei knap indrukwekkend! Wij krijgen namelijk al hoogtevrees van het omhoog kijken naar de lange mast. Maar Goran was op die grote hoogte de rust zelve en hij heeft de windmeter gedemonteerd, geconstateerd dat de kabelaansluiting niet goed meer zat en dat er behoorlijk zoutwatervervuiling was waar te nemen. Dus heeft heeft em gepoetst in de werkplaats van onze walrus en vervolgens weer met grote precisie gemonteerd. Uit eerbied en respect hebben we hem en zijn maatje-naast de schappelijke financiële beloning- getrakteerd op de welbekende Hollandse stroopwafels. Verpakt in zo n truttig Hollands blikje met tulpjes in Delftsblauw dessin. Maar de blije gezichten die zo n blikje veroorzaken is altijd weer leuk! Ook onze Goran toverde een prachtige ( vond ik met name) glimlach op zijn bruine gezicht. Natuurlijk heeft dochterlief van de walrus van ons ook weer een blikje gehad. Zij wist die van vorig jaar nog te herinneren: ohhhh...I love them.....the biscuits with honey in between!!! Ze stak het doosje met een geheimzinnige blik om zich heen kijkend in haar tuinbroek tussen haar grote borsten. Waarschijnlijk de beste plek om iets te bewaren wat je voor jezelf wilt houden. Niet lang daarna meldde ook papa walrus zich in de zinderende hitte nog even. Uiteraard met heel veel excuses, dat ie even Goran Ph d vergeten was en nog wat andere smoesjes! Dom, dom, dom! We hebben natuurlijk met een glimlach zijn excuses aanvaard, maar onze straf was wel bikkelhard: voor vaderlief GEEN stroopwafels!! Wij hebben daarna snel de trossen losgegooid om verkoeling te zoeken op zee. We waren nog maar net vertrokken of Goran achtervolgde ons met zijn speedboot, kwam langszij en bood ons een fles eigen gebrouwen vijgenlikeur aan. "This is for you...homemade...and you must call me when you have troubles or there is something you have to know!!" Aardig he? Jullie willen niet weten wat je hier met stroopwafels losmaakt!! En die fles likeur, daar neem ik 's avonds laat nog wel eens zo n klein borrelglaasje van. Nip,nip, nip....lekker hoor!! Vervolgens zijn we heerlijk naar het Eiland Miljet gegaan. In de prachtige baai van Polace hebben we ons vooral weer langdurig erg rustig gehouden. De temperaturen zaten eerst dik in de 35 graden. Dus we zwemmen, lezen, internetten, mailen, doen boodschapjes, ..enfin... de bekende riedel van uiterst belastende activiteiten. Onze fietsplannen voor dit eiland waren pas op dag 4 te realiseren en die dag was het eigenlijk nog steeds te warm. Dag 5 hebben we ons met de Yildiz naar de steiger van een klein restaurantje begeven. De watertank moest gevuld worden. Daar hebben we kennisgemaakt met Kurt en Sandra, een duits echtpaar dat 2 weken vakantie genoot op een huurboot. En we hebben kennisgemaakt met B... en B. , een zweeds echtpaar, met hele moeilijke voornamen, die ik bij het schrijven van dit blog niet meer kan terughalen. Ook zij waren zeilers met een zeilboot waarvan zij 1/10e eigenaar waren, waardoor ze recht hadden om 14 dagen feitelijk bezit van de boot. Na een copieuze maaltijd ( verse grote garnalen gegrild op een houtskoolvuurtje) hebben we met grote verbazing aanschouwd hoe de voetballers van oranje de Spanjaarden verpletterden. Mijn lieve Rob raakte-naarmate het doelpuntenfestijn vorderde-in extase. Hij wisselde in de tweede helft zijn witte shirt voor een feloranje shirt. En hij eindigde vervolgens bij elk doelpunt springend en juichend op de steiger. Hij kreeg de lachers op zijn hand natuurlijk, maar er waren toch ook enkele meewarige blikken. Hij heeft in ieder geval een onuitwisbare indruk achtergelaten. De volgende dag wilde weer wat verder zuidwaarts, maar donkere onweersluchten en een hele slechte weersvoorspelling hielden ons tegen. We hebben de boot van de steiger gevaren en zijn gewoon weer lekker voor anker gaan liggen in de baai. Tenslotte is het er paradijselijk, we vinden het bepaald geen straf om in Polace te zijn. En wat we de hele dag zoal dan doen? Wat kleine veranderingen in het inmiddels bekende schema: er wordt minder gezwommen en we kijken films op onze LED tv. We hebben voor dit soort koudere, natte momenten een externe schijf vol met al dan niet legaal gedownloade films. En we kijken live WK-voetbal!! Want we ontdekten dat onze analoge TV antenne,die in Nederland inmiddels niet meer bruikbaar is, hier in Kroatië een perfecte ontvangst heeft via onze hoge mast. Gelukkig dat we dat ding er nog niet af hebben laten slopen. Dagen heeft het vervolgens geregend. En niet zo'n klein beetje, nee, met bakken kwam het de lucht uit. Dus het eiland Mljet heeft ons meer dan een week in haar greep gehouden, dankzij de extreme weeromstandigheden. Hitte, onweer, regenbuien, kou, wind...alles is uit de kast gehaald! En wij waren gewillige slachtoffers, want we zijn inmiddels experts in "ff chillen" geworden. Overigens, het gerucht gaat dat dit paradijselijke eiland hét eiland is, waar lang geleden Odysseus ook is blijven hangen aan de knappe godin Kalypso. Zonder dat hij het zelf door had, heeft hij 7 jaren op dit eiland doorgebracht voordat de andere goden hem hielpen te vertrekken. Het restaurantje waar we een aantal keren hebben gegeten, heet Ogijgia, omdat dit de naam van Mljet was ten tijde van de Griekse overheersing. En de restauranteigenaar beweert natuurlijk stellig dat hij een nazaat van Odysseus is. Ik heb er met Kurt en Sandra - die ook een paar dagen op Mljet hebben geschuild- uitvoerig over zitten mijmeren. Wat als ons dat overkomen is op dit paradijselijke eiland. We denken dat we er maar een paar dagen zijn geweest, maar in werkelijkheid is er al 7 jaar verstreken! HELLUP!! En op de dag dat we echt weg wilden, kwam er weer zo n waardeloos weerbericht door. Een zeer hardnekkig lagedrukgebied bleef zorgen voor onaardige verrassingen. En bij het boodschappen doen kwamen we ook Kurt en Sandra weer tegen, die ook nog steeds aan de steiger van restaurant Ogijgia lagen, omdat het weer ze niet zinde. Inmiddels wisten we dat Sandra het liefste-net als wij- voor anker zou willen liggen. Maar haar Kurt houdt niet van ankeren. Hij is bang dat hij s nachts niet meer slaapt, omdat hij steeds wil controleren of het anker nog goed houdt. En tijdens zijn vakantie wil hij geen stress. Dat maakt dus dat zij altijd veroordeeld zijn tot een steiger aan de wal of een havenboei. Dus we hebben ze aangeboden om met onze dinghy mee te varen en die middag lekker bij ons in alle vrijheid te zwemmen en te kletsen. En toen die middag dan ook nog onverwacht de zon ging schijnen en bleek dat Kurt een uitstekende gitarist was hebben we toch weer een heerlijke middag gehad. Live muziek van Kurt en Rob en de meiden uit volle borst zingen. Wat een gezelligheid. Misschien zal ik bij een volgende gelegenheid nog een van de mooie verhalen van Kurt vertellen. Een schat van een man en een ongelooflijke droogstoppel. Maar uiteindelijk hebben we de volgende dag dan toch Polace kunnen verlaten. De dag begon zonnig, en we eindigden s middags met zon in Prozura, wederom een prachtige baaitje van Mljet. Geen wind en aan het einde van de dag weer een enorme regenbui. We gaan er nog eens aan wennen! Vandaag, vrijdag de 20 ste juni zijn we van het eiland Mljet naar het vaste land gezeild. Nog steeds lagedruk, maar ook zon en een prachtige wind uit het Noordwesten. We liggen nu weer voor anker in de baai van Zaton. Vlak voor het het plaatsje Veli Zaton. Vanuit ons bootje hebben een prachtig uitzicht op de bergen van het vaste land. Zo n 5 mijl verderop ligt Dubrovnik en nog zo n 20 mijl verderop ligt Montenegro. Maar t is tijd om te zwemmen. Lieve groeten van ons!!