van 9 juli tot 25 juli 2014 Wass soll ich machen? Het wil maar niet lukken met die hoge druk. Ook deze periode hebben we onze barometer regelmatig beklopt in de hoop dat het wijzertje wat hoger, richting de hoge druk, zou gaan wijzen. Maar helaas, het lijkt erop dat deze zomer de Adriatische zee in de greep is van lage druk en daardoor onbestendig weer. We kunnen er gelukkig goed mee leven, want het is toch anders dan in Nederland. Lage druk betekent hier niet dat we met truien, sokken en lange broeken naar grauwe en zwaar bewolkte luchten zitten te kijken. Nee, lage druk betekent hier, dat de temperatuur tussen de 25 en 30 graden blijft, maar dat de blauwe lucht zich heel onverwachts vult met donkere regen- en onweerswolken, dat de wind flucueert van geen wind tot stormachtig, en dat het af en toe met bakken uit de lucht komt. Qua zeilen is het wel lastig. De weersvoorspellingen zijn niet altijd betrouwbaar, en op zee is het altijd een beetje afwachten. Komt er wel of geen wind, en hoe hard gaat het waaien. We hebben dit seizoen nog geen zeilkoers gehad, waarbij we uren achtereen een stabiele wind hadden. En ons motortje heeft meer moeten tuffen dan ons lief is. Montenegro heeft ons hart wel een beetje gestolen. Een land van contrasten! Het land is qua natuur onvoorstelbaar mooi. Het heeft zichtbaar een lange en tanige geschiedenis achter de rug. Veel oude stenen, veel invloeden van verschillende culturen. Al eeuwenlang steeds maar aangevallen door vreemde mogendheden. De democratie is er jong, eigenlijk pas sinds 2006! Vanaf 2003 maakte Montenegro nog deel uit van staten unie met Servië. En de bevolking is uiterst trots, maar zeer toegankelijk en vriendelijk. Slavische looks natuurlijk, maar niet het stugge afwachtende wat we van de Kroaten gewend zijn. Ik kan iedereen beslist aanraden een vakantie te boeken naar dit land. Het is er nog ongerept en voor elk wat wils! ( nee, we worden niet gesponsord door de toeristische sector in Montenegro. Voor dat ik over onze belevenissen van de afgelopen weken vertel, moet ik nog even het verhaal van Kurt kwijt. Jullie weten nog wel, dat gezellige duitse echtpaar, waarmee we in Polace veel pret hebben gehad. Kurt is een alleraardigste man, die samen met zijn vrouw, ook elk jaar geniet op Kroatisch water. Ik heb regelmatig in een lachstuip gelegen om de leuke en soms mooie anekdotes van Kurt, maar het verhaal van zijn parkiet blijft maar in mijn hoofd hangen. Dus dat moet ik nu toch eerst even kwijt! In een van mijn eerdere blogs zegde ik al een vehaal van hem toe. Toen Kurt vertelde bewust kinderloos te zijn, bekende hij zich zo ongelooflijk te hechten aan mens en dier, dat het hebben van kinderen hem een te zware belasting leek. En dat hij de zorgtaken en de verantwoording daarvoor zeer ernstig ervaart, bleek wel toen hij aansluitend vertelde over zijn parkiet. Het beestje kwam - heel lang geleden toen Kurt nog een jonge rocker was- in zwaar verwaarloosde toestand in zijn bezit. Kaal en zonder veertjes kwam het beestje aangevlogen en Kurt heeft zich met alle liefde, die hij in zijn vezels had, over het vogeltje ontfermd. Al snel waren man en vogel een zeer close team. Waar Kurt was, was zijn parkietje. Meestal zittend op zijn schouder, maar in ieder geval altijd rondfladderend in de nabijheid van zijn menselijke redder. Kurt was ervan overtuigd dat het diertje verlatingsangst had. Maar nu ik dit zo opschrijf, sluit ik niet uit dat Kurt die zelfde angst misschien ook wel had. Het ging zelfs zo ver met die twee, dat een toiletbezoek van Kurt altijd in gezelschap van zijn vogel geschiedde. En zo kwam het dat op een late avond- ik vermoed een gezellige avond met wijntjes en vrienden - Kurt hoognodig zijn blaas moest ledigen. Met zijn lieve parkietje op zijn schouder drukte hij net op de knop van het spoelreservoir, toen er plotsklaps vlakbij zijn linkeroor een luide schreeuw van zijn vogeltje klonk. Nog steeds weet hij niet waarom het parkietje schreeuwde, maar Kurt maakte van schrik zo'n onverwachte beweging, dat de vogel van zijn schouder gleed en een noodlanding maakte in het toilet, waarin inmiddels een stevige en grundliche Duitse waterstroom de prachtige plas van Kurt aan het wegspoelen was. En je voelt em al aankomen, het beestje werd met de stroom meegevoerd en verdween volledig uit beeld. Kurt heeft zich in die split-second en met een schreeuw van ellende onmiddellijk op zijn knieen voor het toilet geworpen en zijn rechterarm diep in de toiletpot gestoken. Graaiend en grabbelend - zo schetste hij- verdween hij zelf bijna met hoofd en schouders in de plee. Nog net trof hij - al een flink stuk voorbij de porseleinen bochtige stankafsluiter - tussen zijn vingers een paar staartveren aan. En met een flinke ruk heeft hij vervolgens zijn lieveling tussen de pies vandaan getoverd. Dat was ook het moment dat Kurt zeker wist nooit aan kinderen te willen beginnen. De pijn en emotie gemoeid met het bijna verlies van zijn vogel was ondraaglijk en zijn verantwoordingsgevoel voor het welzijn van het vogeltje was voor hem te belastend. Het diertje is inmiddels al weer jaren dood, maar nog zagen wij overduidelijk aan Kurt dat dit verlies hem nog steeds veel hartzeer bezorgt. Zo aandoenlijk!! Maar nu terug naar onze eigen verhalen. We waren in onze kleine haven geëindigd na een bizarre hoge golventocht op zee. De binnenzee tussen die prachtige mooie hoge zwarte bergen vinden we verslavend. We zijn er graag. Niet om te zeilen, want daarvoor is het water relatief gezien te klein en ligt het te beschut tussen de bergen. Maar het prachtige landschap, de fietsmogelijkheden, de leuke kleine stadjes en de leuke ankermogelijkheden zorgen ervoor dat we ons dagen op en rondom de plas water vermaken. Omdat de lage druk een paar dagen veel onweer met zware kletsbuien met zich meebracht, hebben we wat geklutst, schoongemaakt, voetbal gekeken én gefietst natuurlijk. Eén middag zijn we vanuit Prcanj over de berg naar Tivat gefietst. Een tochtje van ongeveer 30 km, maar met wederom een zware beklimming. Je zou onze grijnzen eens moeten zien als we na zwoegend zweten op de top staan. Tijdens de afdaling naar Tivat werden we overvallen door een enorme regenbui. De wolk loosde zich biven onze hoofden en gelukkig vonden we beschutting in een half afgebouwde garage met een meer dan fantastisch uitzicht op een gedeelte van de binnenzee. Zie foto. We hebben er ongeveer een uur gestaan en gewacht tot de hemelse emmers regenwater leeg water. Daarna een hele voorzichtige voortgang van de afdaling, want de weg was veranderd in een stromende rivier. Ook leuk om een keertje mee te maken. In Tivat zelf hebben we met toestemming van zijn baas onze lieve havenmeester Wladimir even bezocht en hem een mooie fles drank in zn handen gedrukt als d(r)ank voor zijn zorg om voor ons een mooie huurauto en een goeie achterlaatplek voor onze Yildiz te regelen. Met beurse konten zijn we s avonds weer voetbal gaan kijken in de locale bar van Prcanj. Ik geloof dat het een wedstrijd van Duitsland was, maar we hebben het einde niet beleefd. De verlenging was ons teveel en we hebben ons in ons bedje gevleid. Het aanhoudende onbestendige weer heeft ons doen besluiten niet verder zuidwaarts te gaan of over te steken naar Italie. Dus we zijn op enig moment toch noordwaarts getrokken richting Kroatie. Op eén dag toonde zich het verschil tussen de havenautoriteiten van Montenegro en Kroatie. S Ochtends vroeg kon ik in alle rust en zonder enig bureacratisch gedoe uitklaren in Zelenika en 's middags werd ik met veel formulieren, inzage van scheepspapieren, aanvragen van een nieuwe permit en ander gedoe door de Kroaten ontvangen. Om in - of uit te klaren in Cavtat ben je verplicht aan te leggen aan een speciaal daarvoor aangewezen gedeelte van de kade. Ik schat dat er ongeveer 50 meter kademuur beschikbaar is. Daar moeten alle schepen, groot en klein zich melden. Je kunt je voorstellen dat het daar een hectisch gedoe is, want aanleggen aan die kade moet 'met de kont naar achteren en met voor je anker in het water' gebeuren. Dat is een techniek die niet iedereen beheerst. En als dan die kade voor een groot deel in beslag genomen wordt door hele grote brede konten van enorme decadente motorjachten, dan wordt het dus ook flink friemelen om je nog ergens tussen te persen. Dus zo gebeurde het dat een Oostenrijks zeiljacht dat net voor ons gearriveerd was en ook net voor ons weer vertrok zijn anker lichtte en daarbij ons anker ook mee omhoog trok. Dat was even een bijzondere gewaarwording. Vooral omdat die Oostenrijkse boot een paar boten verderop had gelegd en nu haar anker pal voor onze boeg aan het optrekken was. Over schuin ankeren gesproken. We hadden onze lijnen achter al losgegooid en waren dus even stuurloos. Gelukkig konden Rob voorzichtig manoeuvrerend onze Yildiz heel zachtjes tegen het zeiljacht van een Franse schipper aanleggen in afwachting van het vervolg van de ankeractie van de Oostenrijkers. Ik stond op ons voordek, klaar om onze ankerlier in beweging te zetten, maar op dat moment vooral kijkend hoe ons zware Rocna anker precies aan zijn rolbeugel opgepikt was door een Oostenrijks anker. Op de voorplecht stond mijn Oostenrijkse vrouwelijke collega-voordekker verbouwereerd te kijken naar de dubbele lading die haar ankerlier uit het water getrokken had. Het was een lachwekkende toestand. Vooral toen zij met een te kleine pikhaak voorover ging hangen aan de preekstoel en in die lastige houding ons anker probeerde te tillen uit hun eigen anker. Toen dat uiteindelijk lukte, ontstond er een probleem. Want ons anker weegt 25 kg en als je dat -vooroverhangend met een kleine pikhaak tussen twee knuisten geklemd omhoog wil trekken, dan lukt dat natuurlijk niet. Dus op zo'n 15 meter afstand zag ik het hoofd van de Oostenrijkse dame, in die ongelukkige pose, steeds roder worden. Ik had er zo graag een foto van geschoten! Het was hilarisch!! Er was eigenlijk maar een oplossing mogelijk in die situatie, nl. haar pikhaak met ons anker daarin hangend, te water laten. Maar het leek net of ze geen afscheid wilde nemen van haar onhandig kleine pikhaakje. Dus al hangend keek ze naar mij en steunde: " Wass soll ich machen?!! Ja uhhh....duhhhhh! "Loss lassen naturlich!!! ( los laten, natuurlijk red), riep ik een beetje grijnzend. Ik had makkelijk te kletsen natuurlijk. Ik was safe. Rob hield samen met de Franse schipper de Yildiz langszij de Franse boot en ik stond bij de ankerlier geleund tegen de voorstag een beetje de toeschouwer te spelen. Maar zij had het zwaar. Want alleen mega supermindy is in staat een lullig pikhaakje verzwaard met 25 kg half ondersteboven hangend met je buik tegen een harde railing vast te houden. Maar dat loss lassen duurde toch nog even. Toen zag je het toch gebeuren. Langzaam gleed de pikhaak uit haar verkrampte handen en toen viel...met een luide plons.....ons anker met pikhaak in het water. En hoera, hoera...vrijwel onmiddellijk kwam het kleine pikhaakje weer boven drijven en verdween ons anker weer naar de zeebodem. De Oostenrijkse dame stond weer rechtop en wees enigszins verbouwereerd naar haar drijvende prikstokje. En ik...ik kon eindelijk doen waarvoor ik was aangesteld, ons anker ophalen. En hoe mooi was de afloop toen ik met onze grote en uitschuifbare pikhaak haar kleine stokje kon redden en bij het wegvaren aan de weer lachende Oostenrijkse kon overhandigden. Vanaf de kade klonk luid applaus, want daar had zich inmiddels publiek verzameld dat dit gehele schouwspel nauwlettend had gevolgd. Eind goed, al goed! Een dag later had ik in de baai van Tivat mijn eerste stevige baalmoment. Was het de teleurstelling dat het weer onze plannen zuidwaarts verstoorde, was het de zeegang in de baai die weer zorgde voor een onrustige geankerde Yildiz, was het dat ik graag ff thuis wilde zijn om samen met Ben en Marieke naar de tekeningen van hun mogelijke nieuwe huis te kunnen kijken, of ff lekker in de tuin te kunnen scharrelen zonder geklots, of waren het de hormonen, ik weet het niet, maar die dag was ik even een draakje. En ik heb de heke dag zitten klieren...getver...vervelend mens en arme Rob!! De volgende dag ging het gelukkig weer beter met me en zijn we naar Saplunara gevaren, een klein baaitje ten zuiden van het eiland Miljet. We vertrokken met donkere wolken en een Noordwesten wind, dus eindelijk gebeurde weer wat we leuk vinden, een aan-de-windse-rak met een windje 3-4 en bescheiden golfslag....dus speren!!! Met het eiland Mljet in zicht werden de donkere wolken plotseling wel erg dreigend en kwam er via de marifoon ook nog een stormwaarschuwing door. Dus even aarzelden we over onze koers en bestemming. Maar overal om ons heen dreigde regen-en onweer. Dus voor de zekerheid hebben we de zeilen gestreken en zijn we op de motor gewoon door gevaren. Nog geen uur later klaarde het weer op en lagen we in dat mooie baaitje aan een boei van een restaurantje waar we s avonds twee heerlijke gegrilde dorades verorberden. Weg was mijn depressie!!! In Saplunara ontdekten we dat de wondjes die Rob op zijn handen en benen had geen opengekrabde muggenbulten waren, maar blaren. En de jeuk over zijn hele lijf, getver...een zonne-allergie! De dagen daarna hebben we dus voor anker gelegen in het bekende Polace. We verzorgden de blaren, Rob smeerde carnifloremulsie, slikte homeopathische tabletjes tegen de zonneallergie, leefde onder een laag zonnebrand factor 50 en verbleef of in het zeewater ter verkoeling, of in de schaduw op onze boot. De zielepiet!!! Na een paar dagen zijn we toch vertrokken. We wilden graag naar Het eiland Lastovo, er stond een stevige bries, de watertanks waren gevuld bij ons vertrouwde restaurant Ogigija, dus we hadden geen reden meer om te blijven. Eenmaal op zee bleek de mooie bries een stevige windkracht 5, later 6, pal tegen te waaien. Dus een aan de windse koers met grote rakken. Wel weer even kikken, t was lang geleden dat we zo stevig aan het zeilen waren geweest. Het schoot natuurlijk niet op. Dus toen we aan het einde van de middag nog 15 mijl van Lastovo vandaan waren, zagen we in dat dit toch niet slim was. Dus we hebben de Yildiz gedraaid en zijn met een ruime wind naar het eiland Korcula gevlogen en daar in een beschut baaitje overnacht. De volgende dag was Lastovo prachtig bezeild. De huid van Rob produceerde nog steeds blaar na blaar. Dus we twijfelden toch aan onze diagnose dat hij een zonne-allergie had opgelopen. Mijn lieverd loopt al dagen in hele speciale lichaambedekkende kleding, maar dat helpt maar bescheiden. Het is wel een erg grappig gezicht. Want meest luchtig en comfortabel bleek aanvankelijk zijn zomerpyamabroek te zijn. Een mooi donker-lichtblauw geruite wijde pyamabroek. Daarboven een mooi lichtblauw linnen overhemd. Mijn schat had de hele dag pyamadag! In Korcula hebben toch maar even per mail contact gehad met de behandelend internist van Rob. Met al die poeders en pillen die Rob tot zich neemt is het maar de vraag of wij het bij het rechte eind hadden. En als je internet gaat raadplegen, dan word je alleen maar bezorgder. Op advies van de dokter zijn we naar een iets ander medicijnschema gegaan. Nu hopen dat dit samen met de pyamadagen, ( gelukkig past Rob ook mijn mooie witte luchtige linnen broek) de anti-zonneallergietabletjes, de carniflor en de factor 50 voldoende is om de feestvreugde op voldoende peil te houden. Op Lastovo bezochten we twee nieuwe baaien bij twee slaperige dorpjes, Zaklopatica en Mali Lago. Twee prachtige plekjes, waar het aan het anker zeer goed toeven is. En nu? Nu liggen we voor anker in de baai van Vis. Gisteren hebben we de apotheek bezocht om smeerseltjes voor de zonneallergie blaren van Rob te kopen en antihistaminepilletjes voor mij. De wespen zijn namelijk op oorlogssterkte aan het komen en ik ben zo dom geweest mijn allergietabletjes thuis te laten. En gelukkig is Vis geen straf om te liggen. Het is een gezellig stadje met een leuke boulevard. Echt een watersporteiland. Vannacht en vanochtend heeft het weer enorm geregend en geonweerd. We raken er bijna aangewend. En elk nadeel hep zn voordeel!! De huid van Rob krijgt even echte rust, want het schijnt de komende dagen bewolkt en regenachtig te blijven. Én onze bijboot zat net zo vol met mooi schoon regenwater dat we er even onze handdoeken in hebben uitgewassen. Die hangen nu frisruikend aan de railing te drogen in het net doorgebroken klein zonnetje. Nou, is dat slim of niet!!! Tot de volgende keer maar weer!! En de nieuwe foto's die houden jullie tegoed in afwachting van een goed functionerende site.Hopelijk komen ook snel de andere verhalen van 2014 weer terug!