Van Pag naar Hvar

27 Mei - 4 juni 2014

Hallo iedereen,

Het is grappig om te merken dat- ondanks het feit dat we meteen een vertrouwd gevoel met onze Yildiz hadden- we toch nog een zeilcadans moesten opbouwen. We hebben nu weer wat zeilweekjes achter de rug en nu zit die cadans er goed in. Vooral omdat we nu definitief ons reisdoel hebben bepaald, we steken nu niet over naar Italie, maar we gaan eerst naar Montenegro. En met zo n reisdoel voor ogen, vaar je anders dan -zoals we vooral in de eerste 10 dagen hebben gedaan- een beetje voor de "kat-zn-kont" aan het zeilen bent.

Het is wel zo dat we door dat freewheelen in de eerste dagen in een gebied zijn beland, waar we eigenlijk altijd met een beetje ontzag omheen zijn gevaren. Het gaat om het Velebitski kanaal. Dit brede water, ik schat ongeveer 5 mijl, dwz . 9 km breed, ligt tussen het vaste land van kroatie en het eiland Pag. Het vaste land heeft direct aan de kustlijn meteen flinke bergen, ongeveer 800-1000 meter hoog. Het eiland Pag is glooiend en tamelijk langgerekt, ongeveer 60 km lang. Op het moment dat er een Noordoosten wind waait, dan ontstaat in dit kanaal een bijzonder effect. De wind komt dan vanaf de bergen omlaag het kanaal in naar Pag en buigt zich meteen zuidwaarts de trechter in gevormd door de kustlijnen van het vaste land en Pag. Vervolgens ontstaat er een soort schoorsteeneffect. De wind "tocht" over het 60 km lange Velebitski kanaal en bouwt op in snelheid. Een gewoon prettig zeilbriesje van windkracht 4, blaast zich daardoor op tot windkracht 8-9 met flinke uitschieters naar soms windkracht 11-12. En dat zijn briesjes die wij-en vele andere zeilers met ons- willen vermijden!
Maar omdat het de eerste dagen windstil weer was, durfden we het aan. Dus zijn we vanaf het eiland Rab het Velebitski kanaal opgetuft als een motorbootje. En natuurlijk bleek dat kanaal en haar omgeving weer spectaculaire beelden op te leveren. Indrukwekkend vooral, omdat je-van noord naar zuid varend- aan de linkerkant tegen dat enorme bergmassief aan het opkijken bent en aan de rechterkant tegen een volledige kaal geslagen gelige rotskust van Pag aankijkt. Door de extreme windomstandigheden heeft Pag, omdat de kust hier de wind vanuit de bergen opvangt en versnelt, geen enkele begroeiing. De rotsen zijn volledig kaalgeslepen. En geen bootje of mensen te zien natuurlijk, want welke gek gaat hier nu varen!!

Na een paar uurtjes motoren hebben we in het noordelijk gedeelte van Pag in een prachtige baai een overnachtingsplek gevonden. Zie foto's. Een woestijn, gele rotsen en azuurblauw water.
Het was er natuurlijk extreem stil, je hoorde je er niets, helemaal niets! En af en toe was er, ondanks de windstilte, toch een merkwaardige tocht die als een valwindje om de boot sloeg. De boot hebben we vastgelegd met twee ankers naar voren en twee lijnen naar achteren. Just to be sure, want de pilot beschreef dat een opkomende wind dit baaitje ook in een zeer oncomfortabel plekje kan doen belanden. Maar gelukkig bleef het rustig en hebben we ons een beetje op de maan gevoeld die middag en nacht. Niets, niemand, helemaal stil!!!

Eén nacht in deze wonderbaarlijke eenzaamheid vonden wij wel genoeg en de volgende dag hebben wij Pag gerond via dat enge Velebitski kanaal; gelukkig nog steeds in windstilte.
De dagen daarna hebben we langzaam zuidwaarts koersgezet. Een lagedrukgebied gekleeft boven de Adriatische zee, levert-gek genoeg- karige wind op. Gelukkig laat de zon zich regelmatig zien, dus qua temperatuur is het Hollands aangenaam, zo n 22-24 graden. De bewolking viel de eerste dagen nog mee, maar eenmaal voor anker liggend in de ons bekende baai van het eilandje Murter hebben we meer wolkjes en zelfs flinke nachtelijke buien op ons dakje gehad. Dus we hebben flink pauze gehouden in Murter. Veel gelezen, experimenteel gekookt (o.a. rare bladgroente met veel knoflook), geklust ( mooie horretjes voor alle openslaande raampjes...laat straks de wespen maar komen). Het is nog steeds hartstikke rustig overal, dus je raakt als vanzelf in de perfecte luierstand. De zeilers die we gesproken hebben (duits echtpaar en wat later een oostenrijks echtpaar) zeilen net als wij in slowmotion naar het Zuiden. En ze wilden ook naar Montenegro. Als dat dan maar niet de zeiltrend van dit jaar gaat worden, want dan kon het er nog wel eens druk worden!
Onze nieuwe fietsen hebben op Murter hun diensten weer bewezen op de rotsige paden. En dankzij de flinke hoeveelheid versnellingen deinzen wij niet meer terug voor stijgingspercentages van 10-15%!! ( gok ik, want t is hier geen Oostenrijk, waar bij elk bergje een verkeersbord met een stijgingspercentage staat). We zeggen het niet tegen elkaar, maar natuurlijk doen we altijd wie het eerste boven is en het minste hijgt. Een beetje onderlinge competitie houdt ons scherp!! En voor degene die wil weten wie van ons de beter is; per saldo maakt het niet veel uit. Ik ben een beter klimmer, maar Rob een aanmerkelijke beter daler. Dat laatste heeft vooral met lef te maken! En wees gerust: we dragen fietshelmpjes!!

En toen er een mooie zeilwind ging blazen in de baai van Murter hebben we natuurlijk het anker uit de enorme laag zeeklei getrokken en zijn we met een prachtige bakstagwind vertrokken. Nog steeds lage druk en onvoorspelbaar weer. Naarmate we op zee vorderde waaide de wind steeds harder. Maar met harde wind in de rug varen is heel leuk!! Dus we vlogen als een speer naar Primosten en een dag later met eenzelfde bloedgang naar Marina. Daar zette de depressie goed door. We hebben de boot voor anker gelegd en gedurende 3 dagen allerlei weertypes ervaren. Basistemperatuur overdag altijd vanaf 20 graden. S Nachts aanmerkelijk kouder, dus we kunnen nog lekker lepeltje-lepeltje liggen zonder dat de nachtelijke hitte ons uit elkaar doet drijven.
Overdag hebben we weer gefietst. We worden steeds brutaler. We beklimmen nu heuvels die je-als je aan de voet staat- nekpijn bezorgt als je de top wilt bekijken. En fietsen we die dan helemaal omhoog? Uhhh....ja....maar het komt (sporadisch) voor dat zelfs voorblad stand 1 en achterblad stand 1 ( ik weet niet of dit wel het echte wielrennersjargon is) niet afdoende zijn. Dan moeten we afstappen en verder lopen. Hijgend en puffend accepteren we dan onze nederlaag.
We hebben enkele weken geleden een nieuw project bedacht. We zijn hier in Kroatie op zoek naar een klamboe, die ons straks veel rust moet gaan bezorgen in de kuip als de wespentijd is aangebroken. We bedachten dat pas hier, anders hadden we natuurlijk zo n ding vanuit Nederland geimporteerd. Hier is het een enorm gedoe om er een te vinden. En tot nu toe zijn we niet succesvol. We hebben zelfs vanuit Marina een dagfietstocht gepland richting Trogir. Dat is een relatief groot stadje met misschien winkels die ons aan een klamboe kunnen helpen. Over de heuvels hebben we zo n 15 km geklommen en gedaald. T was 23 graden en zonnig, mooi temperatuurtje. Een laatste afdaling richting Trogir was ronduit spectaculair. Met flinke snelheden suizden we de heuvel af via een bochtige weg. Onderweg geen auto die ons passeerde. Niet dat we zooo hard gingen. T Was gewoon een erg rustige weg.
Met bezwete lijven en uitgeputte benen hebben we ons daar eerst op een terras gelaafd aan drinken en eten. En de ober gevraagd waar we hier in Trogir een klamboe zouden kunnen kopen. Maar hij hielp ons meteen uit de droom. Die gaan jullie hier niet vinden. Inmiddels pakten zich donkere onweerswolken samen boven Trogir. De teleurstellende mededeling van de ober tezamen met de dreiging van wederom een heftige donderbui bracht ons even in de verleiding om onze fietsen in te klappen en per taxi terug te gaan naar de boot. Maar dat hebben we toch uiteindelijk niet gedaan. Via de kustweg, licht glooiend maar wel met druk autoverkeer, zijn we in een record tempo teruggefietst naar Marina. Binnen een uur zaten we weer op onze boot om te aanschouwen dat de donderbui gelukkig in de bergen bleef hangen.

In Marina hebben we trouwens op het terras van de haven,waar we vlakbij voor anker liggen, een Engels echtpaar ontmoet. Nick and Sue varen met hun Justus 2 ook rond op Kroatisch water. Nick is 1.95 meter groot, dik en met zware baard. Sue is max. 1.60 meter, tenger ( geen baard). S avonds zijn we gevieren uit eten geweest en in een bruisende adem hun levensverhaal aangehoord. Uiteraard een uitnodiging te pakken om naar Harwich te komen. Nick is daar vooral erg fanatiek de lokale politiek aan het bedrijven en Sue roeit dagelijks haar slagen bij een of andere roeiclub, geeft roeiles en organiseert workouts. Vroeger hadden ze een hotel, maar daar hebben ze op een mooie financiële manier afscheid van genomen. Geen kinderen en vooral erg gezellig met zn tweetjes. Daarom hun boot ook just-us-two genoemd. Erg gezellige avond gehad dus met die twee. Dat spreekt voor zich.

Met zadelpijn en spierpijn in de kuiten zijn we de volgende dag weer zeilend zuidwaarts gegaan. Weer stevige wind en weer bakstag, dus we werden weer verwend. Een prachtig verblijf in een eenzame baai en de volgende dag een overnachting in het oude plaatsje Starigrad op 3 juni jl. leverde ons weer mooie dingen op.
In de eenzame baai heb ik weer eens gezwommen. Ik vind het water nog stervenskoud. Ik heb mezelf de grens gegeven van 20 graden. Ligt de temperatuur daaronder dan steek ik alleen mijn grote tenen in dat prachtige blauwe zeewater. Rob is natuurlijk stoerder. Zijn grens ligt op 18 graden. Op het moment dat we de boot in de namiddag stillegden wees de thermometer een watertemperatuur van 20,1 graden C. aan. Maar ik vond het te hard waaien en de wind te koud. Dus ik had acceptabele smoesjes ( vond ik zelf) om de zwembeurt uit te stellen naar de volgende ochtend. Met veel genoegen heb ik dus die middag naar de spartelende blote billen van Rob gekeken. Hij hield het welgeteld 5 minuten vol. De volgende ochtend heb ik me voor het ontbijt langzaam vanaf de zwemtrap in het water laten zakken. Het voelde alsof ik mn lijf in een emmer ijsklontjes onderdoopte. Verschrikkelijk!! Rob heeft mijn bevriezingsact gadegeslagen vanaf de zonnige kuipbank. Alleen mijn zielige gesteun en gekreun was voor hem de reden om mij niet in het water op te zoeken. Ik heb het 3 minuten volgehouden. Onze koude buitendouche was daarna een verademing! Bij vertrek vanuit onze baai bleek- toen we onze navigatieapparatuur hadden ingeschakeld- de watertemperatuur die ochtend op 19, 1 graden te liggen. Brrrrrrrrrrrrr....ik hoop zo dat het water snel warmer wordt!!

Starigrad is zo n typisch middeleeuws havenplaatsje op het eiland Hvar. We liggen er nu in de gemeentehaven en hebben even flink huisgehouden in en op de boot. Alles is weer schoon. Daarna tijd om de oude gebouwen, griekse en romeinse invloeden, maar ook de geboorteplaats en woonplaats van de kroatische Sheakspeare, genaamd Petar Hektorovic te bezichtigen. Zijn zelf ontworpen woning was opengesteld als museum. Dus we hebben aangeschouwd dat hij de voor hem poetische thema's als bloemen, water, vogels, zon en licht vorm heeft gegeven in zijn woning. Een aanlegde bloementuin (licht verwaarloosd), een prachtige visvijver (zie foto) , een mooie toren voor zon en licht, een duiventil (ernstig verwaarloosd en verworden tot rommelschuur) inspireerden hem dagelijks. Hier en daar hakte hij wat dichterlijke wijsheden in de muur. Wat dacht je van: FEDE E REALTA O QUANTO E BELLA ( vrij vertaald- zie de schoonheid van Vertrouwen en Waarheid) of deze MEMORARE NOVISSIMA ( onthoudt wat hierna komt) .
In de entree van de woning was de oude latrine bewaard gebleven. We hebben allebei even geprobeerd hoe dat kleine hokje zonder deur in de praktijk zou moeten werken. We zullen jullie de fotos besparen, maar grappig vonden wij het wel. Boven het schijthokje was in steen uitgehouwen SI TE NOSTRI CUR SUPERBIS. En dat zou zoveel moeten betekenen als : weet wat je bent, zodat je trots kan zijn. Ik weet niet of een achterom kijken in de stenen pot met afvoer naar buiten het mooiste beeld van de mens geeft, maar kennelijk had Petar daar trotse en inspirerende gedachten bij.

Dan sluit ik dit blog maar weer met wat licht geneuzel.

Voor de zeilfreaks onder ons wat facts and figures:
Afgelegde mijlen tot nu toe: 180 mijl
Heersende winden: noord, noordoost, noordwest in kracht varierend van 0-6 Bft
Weerbeeld vooral bepaald door lage druk, de barometer stand heeft veel rond de 1015-1020 gehangen.
Zeewatertemperatuur: nu ongeveer 19,5 graden

Technische staat Yildiz: perfect. Alles functioneert naar behoren. ( alleen onze buitenboordmotor van de bijboot bleek regenwater in de tank gekregen te hebben. Die heeft in Marina een tweede onderhoudsbeurt moeten hebben)

Voor de leesfreaks onder ons:
Skippy tussen de sterren is gelezen. Mixed feelings. Ik ben blij dat ik niet in het onderwijs zit en ik gun niemand de school en leefomgeving van Skippy toe.
Inferno van Dan Brown. (Eindelijk?) Ik betrapte me erop dat ik de vele toelichtingen over beelden, gebouwen in Venetie en Florence ging overslaan. Het verhaal dat dan overblijft is iets wat het goed zou doen in een James Bond film. Maar ik weet nu wel zeker dat ik echt naar Florence moet!
Dit zijn de namen, Tommy Wieringa. Wow...mooi, snerpend pijnlijk soms.

Voor de kookfreaks:
Het assortiment groenten is uitgebreid. Naast de traditionele courgettes, aubergines, tomatenuien, knoflook en aardappelen zijn er nu bij de meeste supermarkten ook preien, bosuien, groene kool, andijvie, wortelen en snijbiet aangetroffen. Dat maakt dat de diversiteit van ons aanmerkelijk verbeterd is. We eten dus heerlijk op onze eigen boot. Ik kook en Rob doet de afwas. Ik kan me heeeeel goed vinden in deze taakverdeling.

Veel liefs van ons en tot de volgende keer maar weer!!