Het weer in Kroatie is en blijft stabiel. Qua temperaturen is de tendens een stijgende. En uiteindelijk komen dan toch de wat ongemakkelijkere temperaturen, omdat elke dag de 30 graden ruim
overschreden wordt. De wind blijft gelukkig lekker waaien. Meestal uit NW richting, vanaf een uur of 11.00 s ochtends opbouwend tot een mooie bries in de namiddag van windkracht 4-5. We stelden
vast dat we dit jaar eigenlijk voor het eerst meemaken wat in de Adriatische zee als het heersende weerbeeld wordt geschetst. Het bevalt ons reuze, totdat de temperaturen dan toch te hoog worden.
Drie weken geleden begaven we ons met de Yikdiz weer in noordelijke richting om Kurt en Lexi op hun charterboot te ontmoeten. Zij hadden maar twee weken tot hun beschikking en wilde niet te ver
zuidwaarts zakken. Wij hadden alle tijd en zij niet, dus wij zijn, kruisend tegen de noordenwinden, naar hen toegevaren. Het werd een heel gezellig weerzien. Drie dagen samen in een prachtig baai
geankerd. Gekletst, gitaargespeeld, gezongen, gewandeld, gezwommen. Heel erg gezellig. Daarna moest er in een haven water getankt worden en zijn we allebei naar Vodice gezeild. Een klein
havenplaatsje net boven Sibenik. Tijdens de zeiltocht heeft Lexi een paar prachtige foto's van de zeilende Yildiz genomen. Daar waren we blij mee, want foto's van je zeilende boot zijn toch een
zeldzaamheid. Ik show ze bij de andere foto's op dit blog.
In Vodice hebben we weer eens op ouderwetse wijze stampij gemaakt met de havenmeester daar, die ongelofelijk onaardig was en meer scheldend en tierend over de kade liep, dan dat hij zijn clientèle
behulpzaam was en het gevoel van gastvrijheid gaf. We hebben twee dagen in Vodice gelegen, maar hadden eigenlijk-net als Kurt en Lexi- na een dag weer moeten vertrekken. Maar ja, we wilden zo graag
weer eens fietsen, dat we hoopten hetnog één dag met die rare kerel uit te kunnen houden. Ik zal jullie alle details besparen van de gekte, die we met hem hebben meegemaakt. Als ik het allemaal ga
opschrijven, wordt dit blog echt te lang! Maar in hoofdlijnen komt het erop neer dat de man van s ochtend tot in de namiddag in het havencafe zat en binnenkomende boten ( wij kwamen de eerste dag
in Vodice binnen met een stevige NO wind 5Bft) zelf lekker liet tobben met de volledig in de war zittende mooringlijnen van zijn kade. Het leidde ertoe dat wij twee middagen andere binnenkomende
zeilboten hebben geholpen met aanleggen, terwijl de beste man zijn dagelijkse benodigde alcoholica naar binnen werkte. En laat in de middag kwam hij dan stampij maken, dat de boten te ruim lagen,
teveel mooringlijnen gebruikten, anders moesten gaan liggen etc.etc.
Ik heb een dag later een klagende brulmail gestuurd naar zijn chef, wiens emailadres ik gelukkig ook op de internetsite van de haven kon vinden. Dat luchtte behoorlijk op. Nooit meer wat op gehoord
trouwens.
De laatste dag van Kurt en Lexi hebben we elkaar weer getroffen in Murter. Daar hebben we het einde van hun vakantie gevierd. Daarna hebben wij een paar dagen wat omtrekkende zeilbewegingen
gemaakt, omdat er wat aarzeling was over ons vervolg. Uuteindelijk hebben we besloten toch heeeeel voorzichtig verder noordwaarts te gaan. De temperaturen stijgen, de wind uit het noorden bleef
elke dag goed blazen, het werd langzamerhand toch wat drukker met charterboten en laatst but not least: rob kreeg toch weer zijn eerste zonnebultjes op zijn lijf. Dus we hebben heerlijk zeilend de
thuishaven elke dag wat dichterbij laten komen en uiteindelijk in een baaitje vlakbij Mali Losinj de boot voor anker gelegd om de zeilen af te halen.
Het weer in Kroatie is en blijft stabiel. Qua temperaturen is de tendens een stijgende. En uiteindelijk komen dan toch de wat ongemakkelijkere temperaturen, omdat elke dag de 30 graden ruim
overschreden wordt. De wind blijft gelukkig lekker waaien. Meestal uit NW richting, vanaf een uur of 11.00 s ochtends opbouwend tot een mooie bries in de namiddag van windkracht 4-5. We stelden
vast dat we dit jaar eigenlijk voor het eerst meemaken wat in de Adriatische zee als het heersende weerbeeld wordt geschetst. Het bevalt ons reuze, totdat de temperaturen dan toch te hoog worden.
Drie weken geleden begaven we ons met de Yikdiz weer in noordelijke richting om Kurt en Lexi op hun charterboot te ontmoeten. Zij hadden maar twee weken tot hun beschikking en wilde niet te ver
zuidwaarts zakken. Wij hadden alle tijd en zij niet, dus wij zijn, kruisend tegen de noordenwinden, naar hen toegevaren. Het werd een heel gezellig weerzien. Drie dagen samen in een prachtig baai
geankerd. Gekletst, gitaargespeeld, gezongen, gewandeld, gezwommen. Heel erg gezellig. Daarna moest er in een haven water getankt worden en zijn we allebei naar Vodice gezeild. Een klein
havenplaatsje net boven Sibenik. Tijdens de zeiltocht heeft Lexi een paar prachtige foto's van de zeilende Yildiz genomen. Daar waren we blij mee, want foto's van je zeilende boot zijn toch een
zeldzaamheid. Ik show ze bij de andere foto's op dit blog.
In Vodice hebben we weer eens op ouderwetse wijze stampij gemaakt met de havenmeester daar, die ongelofelijk onaardig was en meer scheldend en tierend over de kade liep, dan dat hij zijn clientèle
behulpzaam was en het gevoel van gastvrijheid gaf. We hebben twee dagen in Vodice gelegen, maar hadden eigenlijk-net als Kurt en Lexi- na een dag weer moeten vertrekken. Maar ja, we wilden zo graag
weer eens fietsen, dat we hoopten hetnog één dag met die rare kerel uit te kunnen houden. Ik zal jullie alle details besparen van de gekte, die we met hem hebben meegemaakt. Als ik het allemaal ga
opschrijven, wordt dit blog echt te lang! Maar in hoofdlijnen komt het erop neer dat de man van s ochtend tot in de namiddag in het havencafe zat en binnenkomende boten ( wij kwamen de eerste dag
in Vodice binnen met een stevige NO wind 5Bft) zelf lekker liet tobben met de volledig in de war zittende mooringlijnen van zijn kade. Het leidde ertoe dat wij twee middagen andere binnenkomende
zeilboten hebben geholpen met aanleggen, terwijl de beste man zijn dagelijkse benodigde alcoholica naar binnen werkte. En laat in de middag kwam hij dan stampij maken, dat de boten te ruim lagen,
teveel mooringlijnen gebruikten, anders moesten gaan liggen etc.etc.
Ik heb een dag later een klagende brulmail gestuurd naar zijn chef, wiens emailadres ik gelukkig ook op de internetsite van de haven kon vinden. Dat luchtte behoorlijk op. Nooit meer wat op gehoord
trouwens.
De laatste dag van Kurt en Lexi hebben we elkaar weer getroffen in Murter. Daar hebben we het einde van hun vakantie gevierd. Daarna hebben wij een paar dagen wat omtrekkende zeilbewegingen
gemaakt, omdat er wat aarzeling was over ons vervolg. Uuteindelijk hebben we besloten toch heeeeel voorzichtig verder noordwaarts te gaan. De temperaturen stijgen, de wind uit het noorden bleef
elke dag goed blazen, het werd langzamerhand toch wat drukker met charterboten en laatst but not least: rob kreeg toch weer zijn eerste zonnebultjes op zijn lijf. Dus we hebben heerlijk zeilend de
thuishaven elke dag wat dichterbij laten komen en uiteindelijk in een baaitje vlakbij Mali Losinj de boot voor anker gelegd om de zeilen af te halen.
Het weer in Kroatie is en blijft stabiel. Qua temperaturen is de tendens een stijgende. En uiteindelijk komen dan toch de wat ongemakkelijkere temperaturen, omdat elke dag de 30 graden ruim
overschreden wordt. De wind blijft gelukkig lekker waaien. Meestal uit NW richting, vanaf een uur of 11.00 s ochtends opbouwend tot een mooie bries in de namiddag van windkracht 4-5. We stelden
vast dat we dit jaar eigenlijk voor het eerst meemaken wat in de Adriatische zee als het heersende weerbeeld wordt geschetst. Het bevalt ons reuze, totdat de temperaturen dan toch te hoog worden.
Drie weken geleden begaven we ons met de Yikdiz weer in noordelijke richting om Kurt en Lexi op hun charterboot te ontmoeten. Zij hadden maar twee weken tot hun beschikking en wilde niet te ver
zuidwaarts zakken. Wij hadden alle tijd en zij niet, dus wij zijn, kruisend tegen de noordenwinden, naar hen toegevaren. Het werd een heel gezellig weerzien. Drie dagen samen in een prachtig baai
geankerd. Gekletst, gitaargespeeld, gezongen, gewandeld, gezwommen. Heel erg gezellig. Daarna moest er in een haven water getankt worden en zijn we allebei naar Vodice gezeild. Een klein
havenplaatsje net boven Sibenik. Tijdens de zeiltocht heeft Lexi een paar prachtige foto's van de zeilende Yildiz genomen. Daar waren we blij mee, want foto's van je zeilende boot zijn toch een
zeldzaamheid. Ik show ze bij de andere foto's op dit blog.
In Vodice hebben we weer eens op ouderwetse wijze stampij gemaakt met de havenmeester daar, die ongelofelijk onaardig was en meer scheldend en tierend over de kade liep, dan dat hij zijn clientèle
behulpzaam was en het gevoel van gastvrijheid gaf. We hebben twee dagen in Vodice gelegen, maar hadden eigenlijk-net als Kurt en Lexi- na een dag weer moeten vertrekken. Maar ja, we wilden zo graag
weer eens fietsen, dat we hoopten hetnog één dag met die rare kerel uit te kunnen houden. Ik zal jullie alle details besparen van de gekte, die we met hem hebben meegemaakt. Als ik het allemaal ga
opschrijven, wordt dit blog echt te lang! Maar in hoofdlijnen komt het erop neer dat de man van s ochtend tot in de namiddag in het havencafe zat en binnenkomende boten ( wij kwamen de eerste dag
in Vodice binnen met een stevige NO wind 5Bft) zelf lekker liet tobben met de volledig in de war zittende mooringlijnen van zijn kade. Het leidde ertoe dat wij twee middagen andere binnenkomende
zeilboten hebben geholpen met aanleggen, terwijl de beste man zijn dagelijkse benodigde alcoholica naar binnen werkte. En laat in de middag kwam hij dan stampij maken, dat de boten te ruim lagen,
teveel mooringlijnen gebruikten, anders moesten gaan liggen etc.etc.
Ik heb een dag later een klagende brulmail gestuurd naar zijn chef, wiens emailadres ik gelukkig ook op de internetsite van de haven kon vinden. Dat luchtte behoorlijk op. Nooit meer wat op gehoord
trouwens.
De laatste dag van Kurt en Lexi hebben we elkaar weer getroffen in Murter. Daar hebben we het einde van hun vakantie gevierd. Daarna hebben wij een paar dagen wat omtrekkende zeilbewegingen
gemaakt, omdat er wat aarzeling was over ons vervolg. Uuteindelijk hebben we besloten toch heeeeel voorzichtig verder noordwaarts te gaan. De temperaturen stijgen, de wind uit het noorden bleef
elke dag goed blazen, het werd langzamerhand toch wat drukker met charterboten en laatst but not least: rob kreeg toch weer zijn eerste zonnebultjes op zijn lijf. Dus we hebben heerlijk zeilend de
thuishaven elke dag wat dichterbij laten komen en uiteindelijk in een baaitje vlakbij Mali Losinj de boot voor anker gelegd om de zeilen af te halen.
Dus zo kwam het dat wij half juli op de vroege ochtend onze wintertent over onze Yildi Iki heen drapeerden. De boot was door de aardige havenmannen op de mooiste boravrije plaats van de haven op de
bokken gezet. En in de gloeiende zon hebben we - al zwetend en puffend- het zware blauwe dekzeil goed vastgeknoopt. Tot volgend jaar maar weer lieve Yildiz!
Voor onze terugreis naar huis hebben we ruim de tijd genomen. Eerst een kort verblijf in de Italiaanse bergen, waar we een dag gewandeld en door een afdaling van ruim 900 meter de ergste spierpijn
sinds jaren opgedaan. Vervolgens hebben we per auto München ontweken en zijn we ergens in de beierse heuvels terecht gekomen, waar we in het gezellige stadje Landshut natuurlijk bier en schitzels
hebben gegeten. En als afsluiting zijn we een paar dagen in de Eiffel geweest, waar we heerlijk gewandeld en gefietst hebben op gehuurde e-bikes. Prachtig fietsgebied daar...we'll be back!!
En afgelopen woensdag reden we vroeg in de middag ons eigen grindpad op. Mooie zon, mooie tuin, eigen bed , eigen douche....mmmmm...ook weer lekker!!
Dit blog gaat dus weer sluiten. We kijken weer terug op een paar heerlijke maanden op onze Yildiz. Ze zijn omgevlogen, voor jullie en voor ons. Het is ook heerlijk om weer thuis te zijn. We hopen
jullie allemaal een dezer dagen weer live te zien!!
En ja hoor....eindelijk zitten we weer helemaal in het ritme. Duurde iets langer dan de vorige jaren, maar nu zijn we dan weer
ingeburgerd en ingeslingerd op ons bootje. We zeilen zonder haast, ook met maar 3 knopen snelheid vinden we leuk, we rommelen, luieren, lezen, poetsen, fietsen, prutsen, zwemmen, zwemmen en
zwemmen nog een keer, we wandelen, we koken, eten, borrelen, kletsen, zeuren ( gelukkig niet allebei tegelijk) ect, ect…… weer een ontzettend lazy leven dus! We merken allebei dat we het
vaargebied steeds meer in de vingers krijgen. We weten waar we mooie winden kunnen vangen, waar er mooie baaitjes kunnen zitten, welke type wolken boven de bergen of de zee extra alertheid
vragen. Er ontstaat zeker een gevoel van routine. Gevaarlijk om te constateren, want voor je het weet verbaas je je minder en heb je minder oog voor de prachtige natuur hier. Gelukkig hebben
we daar nog geen last van!
Het vorige blog eindigde met de geplande trip naar Zadar om onze vrienden Danny en Anja te ontmoeten voor een weekje gezamenlijk
zeilen. We hadden van te voren al bedacht welk parcours we met hen zouden gaan afleggen: mooie en verschillende plekjes aandoen, genieten van water en land. We hadden een prachtig rondje op
het oog: Zadar (oude stad), aan een boei in de baai van Brbinj (eiland dugi otok), aan een boei in de Telascica baai (natuurpark), aan een boei in Lasva, een kleine baai van een van de
Kornati’s, een boeitje bij het eiland Prvic, aan de kade bij het kleine stadje Primosten en eindigen in Marina, de haven in de buurt van vliegveld Split. Een strak programma dus!
Toen we Danny en Anja in de oude haven van Zadar ontmoeten troffen we twee tamelijk vermoeid uitziende vrienden aan. Ze bleken net een
heftig fietsprogramma op Mallorca in de benen te hebben. Anja was zelfs ziek, koorts en hoesten. Blijmoedig hebben ze zich echter volledig aan ons reisprogramma onderworpen. Anja was daarbij
de echte kanjer. Voordat we uit Zadar vertrokken heeft zij samen met Danny nog een medisch traject doorlopen in Kroatie om even te laten checken of er geen longontsteking aan het sluimeren
was. Wij weten uit ervaring dat medische centra en ziekenhuizen veel tijd kosten. Maar Danny en Anja wisten met behulp van een hele bijdehandse (lees brutale) taxichauffeur dit circuit in een
paar uur te ronden. Dat was dan wel vooral, doordat de taxichauffeur gewoon langs alle wachtenden dokterkamers instoof. En dat werd nog gepikt ook! Danny en Anja waren er blij mee en wij ook.
De medische toestand van Anja was wel van dien aard dat zij met stapels pillen de rondreis ging beginnen en vooral de eerste dagen veel in de gastenhut heeft liggen rusten. Maar naarmate de
dagen verstreken zag je haar gelukkig opveren.
Ons reisprogramma was solide en haalbaar. En groot was de verrassing toen bleek dat onze gasten een dag later terug naar huis gingen
vliegen dan wij in ons hoofd hadden. Dat betekende dat ook de watervallen van Krka aan het reisprogramma konden worden toegevoegd. Hoera! Hoera! Daar beland, ongeveer halverwege de week,
bleek Anja al weer zover opgeknapt, dat we per fiets bij de watervallen konden komen. En gelukkig stroomde daar het water groots en meeslepend vanaf de bergen. We zijn er nu 3x geweest, maar
deze keer was de waterhoeveelheid daar nog enorm.
In een week tijd bruinden en bloeiden onze reisgenoten op van hun eerdere fysieke inspanningen. Watwas het weer een gezellige
week ! Enwat zijn de dagen voorbij gevlogen! Ineens stonden we daar in Marina de taxi uit te zwaaien met daarin die fruitig frisse
twee. Jammer zeg!
Maar gelukkig zijn we met zn tweetjes ook nog wel gezellig. Na een flinke poetsbeurt. Boot, ons zelve en kleding e.d. zijn we
langzamerhand gemoedelijk wat zuidwaarts getogen.
Ten Noorden van het eiland Brac kwamen we terecht in de prachtige baai Luka. De weersvoorspelling beloofde namelijk een hardnekkige
bora (storm uit het noordoosten), dus beschutting zoeken was belangrijk. De baai is diep en bood bescherming. Op de mooiste en meest beschutte plek had een schattig restaurantje ( Pipo) een
aantal boeien gedrapeerd. Liever waren we daar op ons eigen anker gegaan, maar ok dan maar!
We zijn er 3 dagen gebleven, terwijl de bora stevig door bleef blazen. Elke dag hebben we er gewandeld. Prachtige rotsen, geurende
pijnboombossen, en mystieke wandelpaden. Mystiek, omdat je eigenlijk nooit wist hoe lang het pad te bewandelen (beklimmen) was en waarna het naartoe ging. We hoopten elke keer op een leuk
stadje of strandje.Met name ik vond het frusterend. Want ik hou ervan om een doel te bereiken. Al onze wandelingen daar strandden- soms pas na uren- via een steeds smaller wordend paadje.
Stonden we plotseling boven op een berg, of midden in een olijfboomgaard, of bij een te rotsige afgrond. Allemaal prachtig natuurlijk! Maar wat kan ik nu in dit blog noteren als bereikte
eindbestemming?
De eerste wandeldag maakten we de fout ons met een ongemotoriseerdebijboot naar de kant te begeven. T was maar 100 meter, dus in
principe met gemak aan te roeien. Naar de wal met het windje mee was natuurlijk een makkie. Maar enkele uren later, toen de bora weer uit alle macht blies, was dat een heel ander verhaal. Zie
je ons al zitten in ons Zodiacje? Allebei de roeispanen vast, 4 armen sterk dus, en dan nog bijna geen meter vooruit komen? Lachen natuurlijk!! Maar we zijn er gekomen hoor! Uitgeput en met
kramp in de armen klampten we na ongeveer een half uur aan. Die fout maken we geen tweede keer!!
Van Hvar zijn we gevaren naar het ons bekende Brac. Prachtig noordwest kant met grote binnenbaai. Omdat de bootvoorraden ernstig
uitgeput raakten hebben we na een paar dagen flink gebunkerd in Starigrad. We zijn er twee dagen aan de kade gebleven. Het is een gezellig stadje en zo bleek op de tweede dag een geweldig
fietsgebied. We hebben er een dagje in bescheiden heuvelgebied getrapt. Heerlijk!
En nu varen we een beetje naar het Noorden voor een rendez-vous met het duitse zeilstel dat we vorig jaar leerden kennen in Mljet. Voor intimi: hij is de man met het onvergetelijke
parkietenverhaal. Ze zijn sinds gisteren weer aan het zeilen vanaf Murter en we hebben contact om elkaar ergens te treffen.
Fact and figures ( in willekeurige volgorde)
We zien heel veel dolfijnen! Vorig jaar leken ze de Kroatische kust volledig te negeren. Nu zijn ze er volop. Wel altijd wat schuw.
Dichter dan 50 meter bij de boot hebben we ze nog niet aangetroffen.
We hebben een geweldig systeem om de buitenboordmotor van de bijboot van de Yildiz aan de bijboot te krijgen. Helemaal bedacht door Rob
die afgelopen winter daar al wat rvs buizen en aanverwante zaken voor had verzameld. Nu kunnen we heel eenvoudig op één van de davits een stevige rvs buis met wat lijntjes plaatsen, waarmee
met met behulp van een elektrische lier met twee vingers in de neus een toch behoorlijk zware motor kunnen laden en lossen. Geen gevaarlijk gesjouw en gerommel meer. Het is bijna te decadent
voor woorden.
We doen nu meer dan 10 dagen met onze watertank van 250 liter. Daar zijn we trots op. We drinken gewoon uit flessen water, maar
douchen, koken en de afwas gaat allemaal uit de watertank. De grootste besparing is door heel karig watergebruik bij de dagelijkse douche. Hoe gaat dat in zijn werk? Gestart wordt met een
plons in het blauwe zeewater. Vervolgens worden op het achterdek de natte haren en het lijf flink in de zeep gezet. Daarna volgt weer een plons in het zoute bad om de zeep volledig af te
kunnen spoelen. Daarna wordt nagespoeld op het achterdek met het zoete water uit de tank. En we gaan er niet van stinken hoor!
Onze Yildiz blijkt ook uitermate geschikt voor fietsonderhoud. Mijn fiets had wat problemen met de derailleur. Om probleem te kunnen verhelpen moest fiets, net als bij de fietsenmaker, in de
lucht bungelen. Dus aan de kade van Starigrad hebben we de fiets met spanbanden aan stuur en zadelpen tussen onze achterstagen opgehangen. Onderhoud vanuit de kuip ging super! En gezellig, want
de wandelaars op de kade vonden het een bezienswaardigheid.
Het assortiment in de supermarkten en winkeltjes gaat er op vooruit! Steeds meer soorten groenten en fruit. De bakkers gaan steeds meer bruin brood verkopen. We eten steeds gevarieerder dus!
Luxe dus!
Het zwemwater is nu heerlijk! Een ruime 22 graden nu. Jippie!
Maandagochtend 27 april jl. stonden we onder een fris lentezonnetje onze strak geverfde donkerblauwe romp van onze Yildiz te bewonderen. Weg waren de lichte verkleuringen veroorzaakt door al weer
10 jaar zon en zout water. Als nieuw weer! En meteen natuurlijk de gedachte aan de knallende vloek die waarschijnlijk zal gaan klinken als de eerste kras er op gevaren wordt. Gelukkig nog niet
gebeurd, maar dattie gaat komen is zo zeker als wat!
Een week lang hebben er over gedaan om bij de thuishaven weg te komen. Wij hadden geen haast, maar onze vakmensen ook niet. En toen bleek vlak voor vertrek dat onze reddingsboot nog niet van de
keuring was teruggekomen. Shit zeg! Dat ding moest vervolgens met spoed uit Rijeka komen. Duurde weer bijna 3 dagen. En ondertussen de zon maar lekker schijnen en de wind prachtig waaien.
Maar gelukkig, uiteindelijk op 4 mei dan de trossen los. Koers naar het Noorden met de bedoeling uiteindelijk in Venetië te komen. Mooie zeiltochten langs de kust van Istrie. Maar ook een dagje op
de motor moeten varen. Zon, maar nul wind. Prachtige kust bij Istrie, maar we weten nu zeker dat de Dalmatische kust toch mooier is.
In de haven van Vrsar werden we aangesproken door Anton. Hij wilde wel eens weten hoe een zeilboot uit Meerkerk in Kroatisch zeilwater belandde. Hij had ons vorig jaar ook al een keer gespot, maar
toen hij ons wilde bezoeken, waren we net weer vertrokken. Anton bleek met zijn Anne ook aan het zeilen te zijn in de Adriatic. Thuishaven van zijn zeilboot was Dubrovnik. Anton bleek een geboren
en getogen Gorkummer. Vroeger een meubelzaak gehad ergens in de binnenstad, al jaren geleden verkocht en nu aan het rentenieren met zijn Anne. En het toeval wilde dat zij-net als Rob- die dag dat
we elkaar spraken, ook jarig was. Dus we hebben het gevieren heel gezellig gevierd in een lokaal restaurantje. How small is the world!
Vrsar bleek in het achterland een prachtig fietsgebied op te leveren. Dus we hebben onze mooie fietsen en onszelf flink aan het gewerk gezet daar. Prachtig glooiend gebied, door de bossen langs heg
Limski-Fjord, lekker crossen op speciaal daarvoor aangelegde paden. Helemaal leuk!
Een paar dagen later zijn we van Umag, helemaal in het Noorden van Kroatie, in een prachtig rechte streep met een aandewindse koers gezeild naar Caorle in Italië. Mmmm.....prachtige oversteek dus!
Vlak naast Caorle ligt porto San Margharita, gescheiden van elkaar door een niet al te brede rivier, die uitmondt in zee. Via die rivier kwamen wij binnen varen. Bij het wat rondvaren en
manoeuvreren op het smalle water, zoekend naar de haveningang verscheen op bakboord plotseling een hele kleine pont. Groot genoeg voor twee auto's, wat voetgangers en fietsers. Omdat ik em wel zag
oversteken, maar Rob niet kwam natuurlijk uiteindelijk toch mijn waarschuwende schreeuw: 'pontje op bakboord!'. Waarop Rob in een deuk ligt en vindt dat ik de leukste grap van de dag produceer.
Du-uhhh, bijna onze eerste flinke kras dus! Maar het ging nog net goed. Hilariteit na afloop dus!
Caorle bleek een aangename verrassing. Het stadje ligt in een prachtig deltagebied, dat als het ware de oksel vormt van de Adriatische zee. Het is er vlak, groen, vruchtbaar. Veel watertjes,
sloten, en kleine riviertjes. Net Nederland, maar dan met een meditteraan vleugje.
Prachtig fietsgebied weer. Dus dat hebben we volop gedaan. De zorgen over onze vriendin Marijke namen behoorlijk toe. Het maakte dat we de sfeer en de mooie plaatjes wel anders, mischien wel nog
scherper, beleefden.
Tijdens één van onze fietstochten kwamen we langs een meertje waar rondom op het land, tussen uitgestrekte rietkragen verschillende kleine, helemaal uit riet opgetrokken oude visserswoningen,
stonden. De meeste prachtig onderhouden. Daarbij oude steigertjes en vissersbootjes. Werkelijk idyllische plaatjes. Toen we een vissershuisje wat nader aan het bekijken waren, kwam net de huidige
eigenaar in zijn oude peugeotje het stoffige pad opgereden. Oeps, wat zou hij er van vinden dat we hier zo op zijn terrein banjerden. Maar hij bleek goedlachs en vrolijk en nodigde ons hartelijk
uit in zijn stulpje. Hij sprak nauwelijks over de grens en ons Italiaans is beroerd, maar met handen en voeten kwamen we er wel ongeveer uit. Simone was een visserman van rond de 40 jaar. Blond en
blauwe ogen, dus niet de donkere knappe italiaan waar ik wel eens van droom. Hij bleek al een behoorlijk stuk in zijn kraag te hebben. Maar dat weerhield hem er niet van om in zijn koele, rieten en
hartstikke gezellige huisje twee flessen eigen gemaakte wijn op tafel te zetten. Een moest er bij ons in de rugzak en één moest gelijk opgedronken worden. Dat hebben we gedaan natuurlijk!
Ondertussen lallend en lachend praten over zijn kinderen, zijn boot, zijn marineverleden. Je kent het wel. We zijn uit elkaar gegaan met de belofte een ansichtkaartje uit Nederland te sturen. Hij
spaart ze namelijk. Ansichten uit verre landen. Schattig hè?
Caorle zal altijd in onze herinnering blijven als het stadje waar we hoorden dat Marijke was overleden. Na dat uiterste verdrietige bericht zijn we toch naar Venetië gezeild, waar we een
rendez-vous hadden met Ben en Marieke.
Het was natuurlijk groots om op eigen kiel Venetië binnen te varen. Onze kleine haven lag op het eilandje San Giorgio Maggiore met een prachtig uitzicht op San Marcoplein. Ik geloof niet dat we
ooit in een haventje hebben gelegen in zo'n prachtige ambiance. We zijn 5 dagen in Venetië geweest. Heerlijk om Ben en Marieke weer te zien en ons door hen af te laten leiden van ons verdriet in
een prachtige stad.
Op maandag de 18e mei zijn we met zn vieren terug naar de haven in porto San Margharita gevaren om dezelfde avond gevieren in het vliegtuig te stappen naar Nederland. Dinsdag de 19e een
regenachtig, maar mooi afscheid van Marijke. Woensdagmiddag waren we al weer terug op onze Yildiz. Daar hebben we een paar dagen gerust en gewacht op beter weer om weer terug te gaan naar Kroatië.
Vervolgens zijn we met grote slagen langs Istrie gezeild. Begin juni doen we Zadar aan, om daar Danny en Anja op te pikken voor een weekje zeilen rond de Kornati's. Via een mooie, al bekende
ankerbaai in de buurt van Pula zijn we overgestoken naar Losinj, het eiland van onze thuishaven. Daar hebben we in een prachtige baai vlak bij het zuidelijkste puntje een paar dagen voor anker
gelegen. En zowaar gezwommen in water van 20 graden. Koud hè?
De eerste ochtend hoorden we daar om 8.00 uur s morgens al een geklop en een hallo-geroep aan onze boot. 'huhhhhhh....hoor ik dat goed...we liggen nog te slapen hoor...die is gek....laat em maar
kloppen! Hij wil vast geld! Is deze baai nou ook al verpacht?' We zijn in bed gebleven en het geklop gelaten voor wat het was.
De tweede dag hetzelfde tafereel. Nu zijn we bewust onder de dekens gebleven. 'Als je dan zonodig geld wil, kom dan een beetje op een normale tijd zeg! Ons geld aftroggelen op zo'n vroeg tijdstip.
Belachelijk!'
En op de derde dag had de klopper het begrepen en benaderde hij onze boot om 9.00 uur. Toen hadden we natuurlijk geen enkele legitieme reden om snel weer ons bed in te duiken om te schuilen voor
een incasso! Maar wat bleek? Het was gewoon een alleraardigste man die ons vers brood, taartjes, verse groente en fruit wilde verkopen. Wauw, vers brood...ohhhhhh wat heerlijk!! Snotver....waren we
al die dagen ondergedoken voor een goedwillende handelsman. Dat is balen!
Na 3 dagen luieren en wandelen in de bossen was het echt tijd om weer verder te gaan richting Zadar. Tot mijn grote schrik en frustratie kwam ik met onze bijboot bij het losmaken van de
achterlijnen van de bomen boven de rotsige wal in onzachte aanraking met een heel scherp rotsje. Een luide 'TSssssssssssssssss' en een heel hard luchtbellende blazende bijboot zorgde ervoor dat ik
nog nooit zo snel als toen me richting Yldiz begeven heb in de waarschijnlijk snel zinkende bijboot.
Een flinke scheur in het rubber was een flinke streep door de het plan een volgende mooie baai te gaan opzoeken. Terug naar onze thuishaven om goed plakmateriaal te kopen was de enige mogelijkheid.
Getver! Ik baalde. Nu is het zondag de 31ste mei. We liggen weer aan de betonnen steiger bij onze haven en wachten tot onze bijboot weer is opgedroogd van een plaksessie door de technische dienst
hier. We hadden meer vertrouwen in hun aanpak dan in de onze. Er waren nog meer voordelen aan onze onverwachte terugkomst hier. De auto starten voor het boodschappen doen, grote voorraden weer
ingeslagen. Heerlijke warme douches, een krachtige waterstraal om de Yildiz is lekker af te stoffen. Een mooie betonnen stoep om de rvs ringen in ons zonnedoek te slaan en wifi om mailtjes te
versturen, te appen en te bloggen.
Morgen hopen we te kunnen vertrekken, want we moeten toch echt woensdagochtend a.s in Zadar zijn.
Klopt! Het heeft lang geduurd, voordat dit eerste blog van onz zeilseizoen 2015 verscheen. Dit keer lag het niet-zoals vorig jaar- aan technische problemen met de site. Dit keer lag het geheel aan
mij.
De eerste weken van ons verblijf op de Yildiz stonden behoorlijk in het teken van onze zieke vriendin Marijke. Terwijl wij langzaam noordwaarts koersten, was er voor haar steeds maar geen
verbetering. Wel veel hoop tijdens ons digitaal contact met haar en met haar zus Annelies. Maar toen kwam het verschrikkelijke nieuws dat Marijke haar ziekte niet zou overleven. En uiteindelijk
zijn we op 19 mei op haar crematie geweest.
Een prachtig,druk bezet, ontroerend afscheid. Waar zo zichtbaar werd wie Marijke was. Een warm, betrokken en liefdevol mens. Een verbindende schakel tussen mensen en vriendschappen. Een geweldige
vriendin, die volop in het leven stond en daar elke dag van genoot.
Dus ergens in de komende weken blog ik weer een reisverslag. Nu nog even niet. Nu halen we samen mooie herinneringen aan haar op en genieten we zoveel mogelijk van de prachtige zee, de mooie kusten
en de wind. Want dat zou Marijke ook gedaan hebben.
Van 25 juli tot 7 augustus 2014 SHIT....SCHIJT Wat is het toch een ontzettende luxe om hier te mogen spelevaren!! De eilanden, de bergen, het mooie heldere water, de heerlijke zon, de prachtige
planten en bloemen, de zeilmogelijkheden. Als je al maanden in een paradijselijke omgeving ronddartelt, dan gaat het bijna de normaalste zaak van de wereld lijken. Dan moet je je er bijna toe dwingen
om het ongewone en het heerlijke er van in te kunnen blijven zien. Wat een patjepeeers hè? Walgelijk gewoon! Dat is misschien ook ooit Adam en Eva overkomen? Denken dat het allemaal maar normaal is
en vervolgens een beetje gaan lopen klieren? We proberen op te letten dat het bij ons niet die richting uitschiet hoor! Nog steeds is het weer instabiel. Lage druk systemen overheersen en brengen ons
onverwachte dingen als onweer, weinig wind, heel veel wind of spatblauwe luchten die in een paar uur veranderen in zwaar bewolkte luchten met daaruit enorme regenbuien. Onze Yildiz gedraagt zich
gelukkig nog steeds voorbeeldig. Hier en daar verzorgt Rob wat klein technisch onderhoud, maar dat beperkte zich aanvankelijk tot een schroefje hier en een klemmetje daar. De gewone dingen zullen we
maar zeggen. Maar op het moment dat we uit Vis wilden vertrekken ging het wel een keertje behoorlijk mis. En dan niet op de onderdelen,die de Yildiz tot een zeilboot maken. Nee, plotseling werden we
geconfronteerd met een huis-tuin- en keukenkwaal, nl. een verstopt toilet. Dus iets wat je thuis ook gewoon zou kunnen overkomen. Maar thuis is het natuurlijk makkelijk, als daar de afvoer niet wil
afvoeren, dan bel je -als je eigen ontstoppingspogingen niet werken- een bedrijfje. Als die malaise je op een boot overkomt, dan zijn er geen ontstoppingsbedrijfjes te bellen. Dan moet je gewoon zelf
aan de slag. En voor degene die denken dat een toilet aan boord van een schip hetzelfde werkt als thuis, vergeet dat maar! Aan boord van een schip lijkt de wc-pot zo op het oog wel gewoon op een
normaal thuistoilet, maar de techniek van doorspoelen en afvoeren is een hele andere. Dat komt er op neer-enigszins versimpeld omschreven- dat er in de romp van de boot, onder de waterlijn, twee
gaten zitten met daarop aangesloten twee soorten kranen (afsluiters) Op die kranen zitten buizen aangesloten. Via de ene buis pomp je -met een pompje naast de toiletpot- zeewater op als je je
behoefte wilt doorspoelen om vervolgens -met dat zelfde pompje- het opgepomte zeewater met al het fraais dat je in de wc achterliet, weer via de andere buis uit te pompen. En dat uitpompen, dat gaat
niet onmiddellijk weer de zee in. Nee, die derrie gaat in een zogenaamde vuilwatertank. En die tank pompen wij uit als we ergens ver -van land of baaien- op zee zitten. Zodat we dus zo weinig
mogelijk andere mensen in havens of baaien verrassen met onze poep en pies. Waarom dit technische verhaal? Om even een idee te geven van het buizenstelsel dat netjes weggewerkt achter wc pot en
wastafelmeubel zit. Dat is dus tamelijk ingewikkeld en bovendien uitermate lastig te benaderen. Dus toen ik na een toiletbezoek geen beweging meer kreeg in de pomp, was de schrik groot! Het betekende
een grote zoektocht naar de plek van de verstopping. En uiteraard zit die meestal in de daarvoor gevoelige onderdelen, nl. de pompen of de kranen, waar je alleen maar bijkomt door het buizenstelsel
af te koppelen. Hoe mijn lieverd uiteindelijk precies de klus heeft geklaard zal ik jullie besparen. Die techniek is weliswaar belangrijk, maar niet het leukste van het verhaal. Het leukste van het
verhaal was de tweede herstelactie. Omdat de eerste herstelpoging niet afdoende bleek, moest in Marina ( een haventje vlak boven Trogir) voor de tweede keer ons rioolstelsel open. En wat bij de
eerste poging in Vis wel meeviel, viel nu zwaar tegen. Rob zat -om preventieve redenen- alleen in zijn zwembroek op zijn hurken in de kleine badcel voor het afvoersysteem. Ik stond zo 'n kleine meter
achter hem met in mijn handen al een emmer schoon spoelwater gemengd met wat fris ruikend afwasmiddel. Toen hij de eerste slang loskoppelde ging het nog goed, maar bij de tweede slang bleek zich een
flinke druk opgebouwd te hebben. Het had tot gevolg dat mijn lieverd de volle laag kreeg van een vieze stinkende schijtsmeurie die in de vuilwatertank zat! GATVER....DE....GATVER....!! Gelukkig zat
mijn lieverd heel cool met zijn hele lijf in de stinkende straal, want anders was het spul zo door de openstaande wc-deur de kajuit ingespoten. En dan had ik ook een laagje meegekregen. Maar ik stond
gewoon daar en aanschouwde hoe mijn bink zich omdraaide en aan de voorzijde plotseling wel heel veel bruiner was dan ik van hem gewend was. En hij rook ook heel anders!! Ik vond hem gelijk een stuk
minder aantrekkelijk! Dus terwijl hij daar in de toiletruimte annex doucheruimte stond heeft hij met mijn frisruikende sopje al heel snel daarna een flinke opfrisser gekregen. Zie je het voor je? Hoe
de bruine drap van zijn lijf spoelt en zich verdund tot bedorven dunne bruinebonensoep in de douchebak? BLLLLEHHHHHH WAT VIES!!! En we hadden van tevoren een taakverdeling afgesproken. Dat leek ons
wel eerlijk. Rob zou repareren en ik zou daarna alles schoonmaken. Wel....die schoonmaakklus bleek uiteindelijk de meest heftige. Ik zal jullie weer de details besparen, maar we hebben zelfs
vloerdelen moeten openschroeven om het bruine afvalwater op te sponzen. Er zijn meer dan 20 emmers water gebruikt om alles schoon te spoelen en vervolgens nog een stuk of 10 emmers met fris zeepsop
om weer een frisruikende boot te krijgen. Gelukkig lagen we in een haven waar wij frank en vrij van de steiger water konden tappen! Na afloop hebben we uiteraard onder het genot van een hapje en
drankje dit hele stinkproces geëvalueerd. En al snel herinnerden we ons de schitterende mop van Fokke en Sukke die op de verjaardagskalender stond bij een goede vriendin. Op ons verzoek heeft zij ons
het mopje gemaild. Zie foto! Passender plaatje kan eigenlijk niet bij dit poeppraatje! En zo zien jullie maar, het is echt niet altijd maar leuk hoor, zo n zeilboot!! Terwijl we naar het Noorden
druppelen, proberen we plekjes te vinden die we nog niet aandeden. Dat zijn op dit moment lastige keuzes, want eigenlijk kunnen we niet goed voorspellen of de keuzes die we maken wel veilige
overnachtingsplekken opleveren. Altijd moet je rekening houden of je ankerplek een beetje uit de wind blijft, zodat je niet midden in de nacht je bed komt uit stuiteren omdat je aan lage wal blijkt
te liggen. Meestal gaat het gelukkig goed. Zo ook in de baai van Zlarin. Dat bleek ook weer zo n heel gezellig dorpje met een klein vissershaventje, een paar cafeetjes, zo n rommelig maar heel
gezellig oud dorpje. Er werd in de Kroatiegids beloofd dat er een leuk koraalmuseum was. Dat hebben we niet gevonden. Maar we hebben wel lekker geslenterd over de oude keitjes van de smalle straatjes
van Zlarin, dat al in de 13e eeuw gesticht is door de voor de Turken op de vlucht geslagen vasteland bewoners. Toen wij lekker op een terrasje aan een biertje zaten, hadden we al wel door dat er
s'avonds muziek gemaakt zou worden. De band die zou gaan optreden stond al te reperteren. We hoorden meteen dat het niet ons repertoire was. Dat was wel echt jammer, want om 22.00 uur s'avonds werd
de nachtelijke stilte in onze heerlijke baai plotseling verstoord door de liveband vanuit het dorp. Luide Kroatische smartlappen ondersteund door harde bas, snerpende drums en matig klinkende
keyboards klonken luid en duidelijk over het water en hebben vervolgens tot de volgende ochtend 5.00 uur de hele baai overspoeld. We hebben geen oog dicht gedaan. Kijk, daar moeten we dus ook al
rekening mee gaan houden bij het ankeren. Nu gaan we dus ook lage-wal-muziekbaaien mijden. De dag daarna vertrokken we ietwat slaperig op de motor. Strak blauwe lucht, geen wind, dus lekker zeilen
zat er niet in. Nog geen uur later hadden we donkere wolken, onweer, regen en windstoten om onze oren. We hebben de Yildiz net voor de ellende echt losbrak nog kunnen parkeren aan een boei in een
kleine baai. En daar hebben we in onze regenpakken de ellende over ons heen laten komen. Ik geloof dat ik het wel een oaar keer in elk blog schrijf, naar het weer blijft maar onbetrouwbaar en
wisselvallig. Daarna klaarde het weer op en hebben we geankerd in een baaitje, genaamd Vanjska van het eiland Kaprije. Helemaal diep in het uiterste puntje van de baai hebben we daar overnacht met
anker voor en drie lijnen aan grote rotsen op kant. Klemvast op een prachtig plekje, dat we al kenden van ons eerste jaar hier. We waanden ons weer helemaal in het paradijs. Storm, regen en onweer
waren weer snel vergeten! Zo rap wisselen hier de indrukken en ervaringen elkaar dus af! Gelukkig heeft Rob zijn zonne-allergie redelijk onder controle. Er is nog een keer telefonisch contact geweest
met het gezondheidscentrum Meerkerk. En met de in Vis aangeschafte antihistamine tabletjes, lijken de blaren en de hardnekkige jeuk niet meer op te poppen. Hij leeft zoveel mogelijk in de schaduw,
smeert zich in met factor 50 en op de momenten dat blootstellen aan de zon onvermijdelijk is, dan gaat hij modieus gekleed in een mooie lange witte linnen broek van mij (inmiddels wel hier en daar
wat vlekken en slijtplekken), een linnen overhemd met lange mouwen en hoed of pet. Als we zo samen lopen voel ik me soms een buitenbeentje met mn kortebroek, flodder hempje en slippertjes. Nu liggen
we in een baai voor anker die ons redelijk beschermd tegen een heel hard waaiende Noordenwind. De afgelopen dagen hebben we regelmatig met de Yildiz loeperhard gevaren. Met aan-de-windse rakken met
windkracht 5 - 6 scheuren we weer naar het Noorden. Bewust houden we qua zeilafstanden de laatste dagen de rem erop, want anders zouden we in een poep en een zucht weer bij onze thuishaven zijn. Dat
willen we nog even uitstellen. Ergens in de derde week van augustus willen we in de auto stappen. Misschien een laatste blog vanuit de thuishaven in Mali Losinj? Veel liefs van ons weer!!
van 9 juli tot 25 juli 2014 Wass soll ich machen? Het wil maar niet lukken met die hoge druk. Ook deze periode hebben we onze barometer regelmatig beklopt in de hoop dat het wijzertje wat hoger,
richting de hoge druk, zou gaan wijzen. Maar helaas, het lijkt erop dat deze zomer de Adriatische zee in de greep is van lage druk en daardoor onbestendig weer. We kunnen er gelukkig goed mee leven,
want het is toch anders dan in Nederland. Lage druk betekent hier niet dat we met truien, sokken en lange broeken naar grauwe en zwaar bewolkte luchten zitten te kijken. Nee, lage druk betekent hier,
dat de temperatuur tussen de 25 en 30 graden blijft, maar dat de blauwe lucht zich heel onverwachts vult met donkere regen- en onweerswolken, dat de wind flucueert van geen wind tot stormachtig, en
dat het af en toe met bakken uit de lucht komt. Qua zeilen is het wel lastig. De weersvoorspellingen zijn niet altijd betrouwbaar, en op zee is het altijd een beetje afwachten. Komt er wel of geen
wind, en hoe hard gaat het waaien. We hebben dit seizoen nog geen zeilkoers gehad, waarbij we uren achtereen een stabiele wind hadden. En ons motortje heeft meer moeten tuffen dan ons lief is.
Montenegro heeft ons hart wel een beetje gestolen. Een land van contrasten! Het land is qua natuur onvoorstelbaar mooi. Het heeft zichtbaar een lange en tanige geschiedenis achter de rug. Veel oude
stenen, veel invloeden van verschillende culturen. Al eeuwenlang steeds maar aangevallen door vreemde mogendheden. De democratie is er jong, eigenlijk pas sinds 2006! Vanaf 2003 maakte Montenegro nog
deel uit van staten unie met Servië. En de bevolking is uiterst trots, maar zeer toegankelijk en vriendelijk. Slavische looks natuurlijk, maar niet het stugge afwachtende wat we van de Kroaten gewend
zijn. Ik kan iedereen beslist aanraden een vakantie te boeken naar dit land. Het is er nog ongerept en voor elk wat wils! ( nee, we worden niet gesponsord door de toeristische sector in Montenegro.
Voor dat ik over onze belevenissen van de afgelopen weken vertel, moet ik nog even het verhaal van Kurt kwijt. Jullie weten nog wel, dat gezellige duitse echtpaar, waarmee we in Polace veel pret
hebben gehad. Kurt is een alleraardigste man, die samen met zijn vrouw, ook elk jaar geniet op Kroatisch water. Ik heb regelmatig in een lachstuip gelegen om de leuke en soms mooie anekdotes van
Kurt, maar het verhaal van zijn parkiet blijft maar in mijn hoofd hangen. Dus dat moet ik nu toch eerst even kwijt! In een van mijn eerdere blogs zegde ik al een vehaal van hem toe. Toen Kurt
vertelde bewust kinderloos te zijn, bekende hij zich zo ongelooflijk te hechten aan mens en dier, dat het hebben van kinderen hem een te zware belasting leek. En dat hij de zorgtaken en de
verantwoording daarvoor zeer ernstig ervaart, bleek wel toen hij aansluitend vertelde over zijn parkiet. Het beestje kwam - heel lang geleden toen Kurt nog een jonge rocker was- in zwaar
verwaarloosde toestand in zijn bezit. Kaal en zonder veertjes kwam het beestje aangevlogen en Kurt heeft zich met alle liefde, die hij in zijn vezels had, over het vogeltje ontfermd. Al snel waren
man en vogel een zeer close team. Waar Kurt was, was zijn parkietje. Meestal zittend op zijn schouder, maar in ieder geval altijd rondfladderend in de nabijheid van zijn menselijke redder. Kurt was
ervan overtuigd dat het diertje verlatingsangst had. Maar nu ik dit zo opschrijf, sluit ik niet uit dat Kurt die zelfde angst misschien ook wel had. Het ging zelfs zo ver met die twee, dat een
toiletbezoek van Kurt altijd in gezelschap van zijn vogel geschiedde. En zo kwam het dat op een late avond- ik vermoed een gezellige avond met wijntjes en vrienden - Kurt hoognodig zijn blaas moest
ledigen. Met zijn lieve parkietje op zijn schouder drukte hij net op de knop van het spoelreservoir, toen er plotsklaps vlakbij zijn linkeroor een luide schreeuw van zijn vogeltje klonk. Nog steeds
weet hij niet waarom het parkietje schreeuwde, maar Kurt maakte van schrik zo'n onverwachte beweging, dat de vogel van zijn schouder gleed en een noodlanding maakte in het toilet, waarin inmiddels
een stevige en grundliche Duitse waterstroom de prachtige plas van Kurt aan het wegspoelen was. En je voelt em al aankomen, het beestje werd met de stroom meegevoerd en verdween volledig uit beeld.
Kurt heeft zich in die split-second en met een schreeuw van ellende onmiddellijk op zijn knieen voor het toilet geworpen en zijn rechterarm diep in de toiletpot gestoken. Graaiend en grabbelend - zo
schetste hij- verdween hij zelf bijna met hoofd en schouders in de plee. Nog net trof hij - al een flink stuk voorbij de porseleinen bochtige stankafsluiter - tussen zijn vingers een paar staartveren
aan. En met een flinke ruk heeft hij vervolgens zijn lieveling tussen de pies vandaan getoverd. Dat was ook het moment dat Kurt zeker wist nooit aan kinderen te willen beginnen. De pijn en emotie
gemoeid met het bijna verlies van zijn vogel was ondraaglijk en zijn verantwoordingsgevoel voor het welzijn van het vogeltje was voor hem te belastend. Het diertje is inmiddels al weer jaren dood,
maar nog zagen wij overduidelijk aan Kurt dat dit verlies hem nog steeds veel hartzeer bezorgt. Zo aandoenlijk!! Maar nu terug naar onze eigen verhalen. We waren in onze kleine haven geëindigd na een
bizarre hoge golventocht op zee. De binnenzee tussen die prachtige mooie hoge zwarte bergen vinden we verslavend. We zijn er graag. Niet om te zeilen, want daarvoor is het water relatief gezien te
klein en ligt het te beschut tussen de bergen. Maar het prachtige landschap, de fietsmogelijkheden, de leuke kleine stadjes en de leuke ankermogelijkheden zorgen ervoor dat we ons dagen op en rondom
de plas water vermaken. Omdat de lage druk een paar dagen veel onweer met zware kletsbuien met zich meebracht, hebben we wat geklutst, schoongemaakt, voetbal gekeken én gefietst natuurlijk. Eén
middag zijn we vanuit Prcanj over de berg naar Tivat gefietst. Een tochtje van ongeveer 30 km, maar met wederom een zware beklimming. Je zou onze grijnzen eens moeten zien als we na zwoegend zweten
op de top staan. Tijdens de afdaling naar Tivat werden we overvallen door een enorme regenbui. De wolk loosde zich biven onze hoofden en gelukkig vonden we beschutting in een half afgebouwde garage
met een meer dan fantastisch uitzicht op een gedeelte van de binnenzee. Zie foto. We hebben er ongeveer een uur gestaan en gewacht tot de hemelse emmers regenwater leeg water. Daarna een hele
voorzichtige voortgang van de afdaling, want de weg was veranderd in een stromende rivier. Ook leuk om een keertje mee te maken. In Tivat zelf hebben we met toestemming van zijn baas onze lieve
havenmeester Wladimir even bezocht en hem een mooie fles drank in zn handen gedrukt als d(r)ank voor zijn zorg om voor ons een mooie huurauto en een goeie achterlaatplek voor onze Yildiz te regelen.
Met beurse konten zijn we s avonds weer voetbal gaan kijken in de locale bar van Prcanj. Ik geloof dat het een wedstrijd van Duitsland was, maar we hebben het einde niet beleefd. De verlenging was
ons teveel en we hebben ons in ons bedje gevleid. Het aanhoudende onbestendige weer heeft ons doen besluiten niet verder zuidwaarts te gaan of over te steken naar Italie. Dus we zijn op enig moment
toch noordwaarts getrokken richting Kroatie. Op eén dag toonde zich het verschil tussen de havenautoriteiten van Montenegro en Kroatie. S Ochtends vroeg kon ik in alle rust en zonder enig
bureacratisch gedoe uitklaren in Zelenika en 's middags werd ik met veel formulieren, inzage van scheepspapieren, aanvragen van een nieuwe permit en ander gedoe door de Kroaten ontvangen. Om in - of
uit te klaren in Cavtat ben je verplicht aan te leggen aan een speciaal daarvoor aangewezen gedeelte van de kade. Ik schat dat er ongeveer 50 meter kademuur beschikbaar is. Daar moeten alle schepen,
groot en klein zich melden. Je kunt je voorstellen dat het daar een hectisch gedoe is, want aanleggen aan die kade moet 'met de kont naar achteren en met voor je anker in het water' gebeuren. Dat is
een techniek die niet iedereen beheerst. En als dan die kade voor een groot deel in beslag genomen wordt door hele grote brede konten van enorme decadente motorjachten, dan wordt het dus ook flink
friemelen om je nog ergens tussen te persen. Dus zo gebeurde het dat een Oostenrijks zeiljacht dat net voor ons gearriveerd was en ook net voor ons weer vertrok zijn anker lichtte en daarbij ons
anker ook mee omhoog trok. Dat was even een bijzondere gewaarwording. Vooral omdat die Oostenrijkse boot een paar boten verderop had gelegd en nu haar anker pal voor onze boeg aan het optrekken was.
Over schuin ankeren gesproken. We hadden onze lijnen achter al losgegooid en waren dus even stuurloos. Gelukkig konden Rob voorzichtig manoeuvrerend onze Yildiz heel zachtjes tegen het zeiljacht van
een Franse schipper aanleggen in afwachting van het vervolg van de ankeractie van de Oostenrijkers. Ik stond op ons voordek, klaar om onze ankerlier in beweging te zetten, maar op dat moment vooral
kijkend hoe ons zware Rocna anker precies aan zijn rolbeugel opgepikt was door een Oostenrijks anker. Op de voorplecht stond mijn Oostenrijkse vrouwelijke collega-voordekker verbouwereerd te kijken
naar de dubbele lading die haar ankerlier uit het water getrokken had. Het was een lachwekkende toestand. Vooral toen zij met een te kleine pikhaak voorover ging hangen aan de preekstoel en in die
lastige houding ons anker probeerde te tillen uit hun eigen anker. Toen dat uiteindelijk lukte, ontstond er een probleem. Want ons anker weegt 25 kg en als je dat -vooroverhangend met een kleine
pikhaak tussen twee knuisten geklemd omhoog wil trekken, dan lukt dat natuurlijk niet. Dus op zo'n 15 meter afstand zag ik het hoofd van de Oostenrijkse dame, in die ongelukkige pose, steeds roder
worden. Ik had er zo graag een foto van geschoten! Het was hilarisch!! Er was eigenlijk maar een oplossing mogelijk in die situatie, nl. haar pikhaak met ons anker daarin hangend, te water laten.
Maar het leek net of ze geen afscheid wilde nemen van haar onhandig kleine pikhaakje. Dus al hangend keek ze naar mij en steunde: " Wass soll ich machen?!! Ja uhhh....duhhhhh! "Loss lassen
naturlich!!! ( los laten, natuurlijk red), riep ik een beetje grijnzend. Ik had makkelijk te kletsen natuurlijk. Ik was safe. Rob hield samen met de Franse schipper de Yildiz langszij de Franse boot
en ik stond bij de ankerlier geleund tegen de voorstag een beetje de toeschouwer te spelen. Maar zij had het zwaar. Want alleen mega supermindy is in staat een lullig pikhaakje verzwaard met 25 kg
half ondersteboven hangend met je buik tegen een harde railing vast te houden. Maar dat loss lassen duurde toch nog even. Toen zag je het toch gebeuren. Langzaam gleed de pikhaak uit haar verkrampte
handen en toen viel...met een luide plons.....ons anker met pikhaak in het water. En hoera, hoera...vrijwel onmiddellijk kwam het kleine pikhaakje weer boven drijven en verdween ons anker weer naar
de zeebodem. De Oostenrijkse dame stond weer rechtop en wees enigszins verbouwereerd naar haar drijvende prikstokje. En ik...ik kon eindelijk doen waarvoor ik was aangesteld, ons anker ophalen. En
hoe mooi was de afloop toen ik met onze grote en uitschuifbare pikhaak haar kleine stokje kon redden en bij het wegvaren aan de weer lachende Oostenrijkse kon overhandigden. Vanaf de kade klonk luid
applaus, want daar had zich inmiddels publiek verzameld dat dit gehele schouwspel nauwlettend had gevolgd. Eind goed, al goed! Een dag later had ik in de baai van Tivat mijn eerste stevige
baalmoment. Was het de teleurstelling dat het weer onze plannen zuidwaarts verstoorde, was het de zeegang in de baai die weer zorgde voor een onrustige geankerde Yildiz, was het dat ik graag ff thuis
wilde zijn om samen met Ben en Marieke naar de tekeningen van hun mogelijke nieuwe huis te kunnen kijken, of ff lekker in de tuin te kunnen scharrelen zonder geklots, of waren het de hormonen, ik
weet het niet, maar die dag was ik even een draakje. En ik heb de heke dag zitten klieren...getver...vervelend mens en arme Rob!! De volgende dag ging het gelukkig weer beter met me en zijn we naar
Saplunara gevaren, een klein baaitje ten zuiden van het eiland Miljet. We vertrokken met donkere wolken en een Noordwesten wind, dus eindelijk gebeurde weer wat we leuk vinden, een aan-de-windse-rak
met een windje 3-4 en bescheiden golfslag....dus speren!!! Met het eiland Mljet in zicht werden de donkere wolken plotseling wel erg dreigend en kwam er via de marifoon ook nog een stormwaarschuwing
door. Dus even aarzelden we over onze koers en bestemming. Maar overal om ons heen dreigde regen-en onweer. Dus voor de zekerheid hebben we de zeilen gestreken en zijn we op de motor gewoon door
gevaren. Nog geen uur later klaarde het weer op en lagen we in dat mooie baaitje aan een boei van een restaurantje waar we s avonds twee heerlijke gegrilde dorades verorberden. Weg was mijn
depressie!!! In Saplunara ontdekten we dat de wondjes die Rob op zijn handen en benen had geen opengekrabde muggenbulten waren, maar blaren. En de jeuk over zijn hele lijf, getver...een
zonne-allergie! De dagen daarna hebben we dus voor anker gelegen in het bekende Polace. We verzorgden de blaren, Rob smeerde carnifloremulsie, slikte homeopathische tabletjes tegen de zonneallergie,
leefde onder een laag zonnebrand factor 50 en verbleef of in het zeewater ter verkoeling, of in de schaduw op onze boot. De zielepiet!!! Na een paar dagen zijn we toch vertrokken. We wilden graag
naar Het eiland Lastovo, er stond een stevige bries, de watertanks waren gevuld bij ons vertrouwde restaurant Ogigija, dus we hadden geen reden meer om te blijven. Eenmaal op zee bleek de mooie bries
een stevige windkracht 5, later 6, pal tegen te waaien. Dus een aan de windse koers met grote rakken. Wel weer even kikken, t was lang geleden dat we zo stevig aan het zeilen waren geweest. Het
schoot natuurlijk niet op. Dus toen we aan het einde van de middag nog 15 mijl van Lastovo vandaan waren, zagen we in dat dit toch niet slim was. Dus we hebben de Yildiz gedraaid en zijn met een
ruime wind naar het eiland Korcula gevlogen en daar in een beschut baaitje overnacht. De volgende dag was Lastovo prachtig bezeild. De huid van Rob produceerde nog steeds blaar na blaar. Dus we
twijfelden toch aan onze diagnose dat hij een zonne-allergie had opgelopen. Mijn lieverd loopt al dagen in hele speciale lichaambedekkende kleding, maar dat helpt maar bescheiden. Het is wel een erg
grappig gezicht. Want meest luchtig en comfortabel bleek aanvankelijk zijn zomerpyamabroek te zijn. Een mooi donker-lichtblauw geruite wijde pyamabroek. Daarboven een mooi lichtblauw linnen overhemd.
Mijn schat had de hele dag pyamadag! In Korcula hebben toch maar even per mail contact gehad met de behandelend internist van Rob. Met al die poeders en pillen die Rob tot zich neemt is het maar de
vraag of wij het bij het rechte eind hadden. En als je internet gaat raadplegen, dan word je alleen maar bezorgder. Op advies van de dokter zijn we naar een iets ander medicijnschema gegaan. Nu hopen
dat dit samen met de pyamadagen, ( gelukkig past Rob ook mijn mooie witte luchtige linnen broek) de anti-zonneallergietabletjes, de carniflor en de factor 50 voldoende is om de feestvreugde op
voldoende peil te houden. Op Lastovo bezochten we twee nieuwe baaien bij twee slaperige dorpjes, Zaklopatica en Mali Lago. Twee prachtige plekjes, waar het aan het anker zeer goed toeven is. En nu?
Nu liggen we voor anker in de baai van Vis. Gisteren hebben we de apotheek bezocht om smeerseltjes voor de zonneallergie blaren van Rob te kopen en antihistaminepilletjes voor mij. De wespen zijn
namelijk op oorlogssterkte aan het komen en ik ben zo dom geweest mijn allergietabletjes thuis te laten. En gelukkig is Vis geen straf om te liggen. Het is een gezellig stadje met een leuke
boulevard. Echt een watersporteiland. Vannacht en vanochtend heeft het weer enorm geregend en geonweerd. We raken er bijna aangewend. En elk nadeel hep zn voordeel!! De huid van Rob krijgt even echte
rust, want het schijnt de komende dagen bewolkt en regenachtig te blijven. Én onze bijboot zat net zo vol met mooi schoon regenwater dat we er even onze handdoeken in hebben uitgewassen. Die hangen
nu frisruikend aan de railing te drogen in het net doorgebroken klein zonnetje. Nou, is dat slim of niet!!! Tot de volgende keer maar weer!! En de nieuwe foto's die houden jullie tegoed in afwachting
van een goed functionerende site.Hopelijk komen ook snel de andere verhalen van 2014 weer terug!
Van 20 juni tot 8 juli 2014 Als blogger is er natuurlijk niets vervelender dat je je verhalen niet kwijt kan. Een aantal onder jullie meldde het al, maar reismee.nl kampt al weken met storingen. Voor
yildiz.reismee.nl had dat tot gevolg dat mijn blogs van 2014zijn verdwenen. En na enkele weken kwamen alle oude verhalen, die ik eind vorig jaar verwijderde, weer in beeld. Om orde op zaken te kunnen
stellen, sloot de organisatie van reismee.nl de beheeromgeving voor bloggers af. Machteloos wacht ik nu dus al weken af of die ellende allemaal nog goed komt. Inmiddels heb ik wel weer toegang
gekregen om verhalen toe te voegen. Maar de eerste verhalen van 2014 zijn nog spoorloos en foto's uploaden lukt ook jammergenoeg nog niet. Maar ondanks deze haperingen ga ik met het verhalen gewoon
de draad weer opppakken. In de baai van Zaton,- jullie weten wel, die baai waar het altijd hard waait, zo'n 10 mijl boven Dubrovnik- bedachten we dat we toch nog wel een keertje naar de oude stad van
Dubrovnik wilden. Het was er de eerste keer-vorig jaar- verbluffend mooi. Dus het voelde niet helemaal goed om richting Montenegro te varen zonder even de geuren van de oude stad opgesnoven te
hebben. Na een dagje gas en diesel tanken, en een bezoekje aan het eilandje Lopud, hebben we onze boot s ochtends vroeg aan een kade bij Veliki Zaton gebonden en zijn we per bus naar Dubrovnik
gereisd. Het was wederom prachtig en wederom verzengend warm in de stad. Mochten jullie ooit de stad willen bezoeken - en dat raden we jullie beslist aan- doe dat dan in het voor- of najaar, zodat de
warmte niet teveel energie opslokt! Deze keer hebben we ons daar wel gewaagd aan de kabelbaan die pal naast de muren van de oude stad omhoog gaat naar de hoogste top van de zeer nabij gelegen berg.
Ik heb het nooit op die kabelbanen bij steden. Ooit hebben wij een ons in een kabelbaantje bij Barcelona begeven en toen we op grote hoogte hingen, zagen wij dat bijna alle bewegende delen van het
bakje zwaar aan het roesten waren. Er blies een behoorlijk windje en het ding heeft gedurende de hele trip akelig geschommeld. Ik zie ons nog puffend van opluchting dat we het gehaald hadden uit dat
ding stappen. Ik zei toen: dat doe ik nooit meer! Maar deze kabelbaan oogde fris en modern. Dat klopt ook wel, want de oude roestbak, die er wel heeft gehangen, is tijdens de oorlog door de Serven
ook volledig kapot geschoten. Dus toen de stad met veel buitenlandse donaties weer kon worden opgebouwd, is ook de kabelbaan in een high tech versie in ere hersteld. Dus het ding zoefde naar boven en
binnen de kortste keren stonden we op een prachtig uitzichtpunt ( beetje hoog en eng, want ik heb hoogtevrees) over de stad en de Adriatische zee te loeren. Adembenemend! Op de berg bleek ook een
fototentoonstelling met beelden van de eind zeventiger jaren zwaar verwoeste stad. Plaatjes met schokkende en onbegrijpelijke beelden. Met veel internationele financiele steun heeft men gelukkig de
stad weer in ere kunnen herstellen. De dag daarna zijn we met een lichte bries zuidwaarts gezeild. Het is mogelijk om vlak onder de prachtig gerestaureerde stadsmuren van Dubrovnik te zeilen, dus dat
hebben we gedaan. Tussen de rondvaartbootjes, de kanoende mensen, de miljoenenjachten, die daar ankeren, hebben we geslalomd en met veel plezier de stad vanaf het water bekeken. Zie foto. Wederom
prachtig! In Cavtat, een klein maar gezellig stadje, hebben we onze boot weer voor anker gelegd. Cavtat is oud, volgens de geschiedenis gesticht door de Grieken, maar uiteraard ook in handen geweest
van zo n beetje alle buurvolken. De Romeinen hebben er het meest zichtbaar hun sporen achter gelaten. Dus een mooi intact gebleven badhuis, een in slechte staat verkerende tempel en wat oude
stadsmuren zijn te bezichtigen. Het is een toeristisch dorpje, vooral bezocht door vakantievierende Kroaten en Slovenen. Cavtat is ook de plaats waar de boot moet worden uitgeklaard bij vertrek naar
Montenegro. De volgende dag deden wij een eerste poging om uit te klaren. Bij het omvaren om het stadje naar de kade van de douane stak er plotseling een hele harde zuidoosten wind op. Voor de
zekerheid zijn we even de zee op gevaren om te beoordelen of deze onverwachte klimatologische verandering zou doorzetten en de zee tot een onaantrekkelijk golfbad zou veranderen. En dat bleek
inderdaad te gebeuren. In no time bouwden zich hoge golven op en de wind bleef aanzwellen. Dus we keken elkaar aan en besloten rechtsomkeert te maken. Zware zeegang en dan ook nog precies de wind
tegen. Daar hadden we geen zin in. Dus terugkomend in de baai hebben we ons anker weer laten vallen en kort daarna zelf een tweede anker gezet , omdat de wind stormachtige vormen aan nam. De volgende
dag waagden we de tweede poging. De wind was iets geminderd, we waren het geklots in onze baai zat, dus we roken onze kans. Het uitklaren verliep gelukkig vlot. Blik oneindig, je niet verbazen over
de inefficiëntie, dat zijn eigen de sleutels die leiden tot een zorgeloze procedure. Maar ik moet zeggen, zowel de kapitanija als de douanebeambte waren erg aardig mensen. Dat helpt ook! Eenmaal met
onze Yildiz op zee bleek de wind toch veel harder te waaien dan we dachten en waren de golven hoger dan ik zou willen. Dus met zwemvesten aan hebben we de zeilen (met rif) gezet en zijn we stoer
richting zuiden gegaan. Maar een relaxed reisje was het niet. Het schoot in het geheel niet op, want de golven zetten ons, bij het maken van onze lange rakken behoorlijk terug. Zeilend was het
spectaculair. Vooral Rob zie je opleven en genieten in dat ruige water. Maar ik heb moeite om de steeds sluimerende zeeziekte te onderdrukken. Na een paar uur worstelen hebben we zelfs de motor erbij
moeten zetten om echt substantieel zuidwaarts te kunnen komen. Uiteindelijk raakten we dan toch in de binnendelta van Montenegro. Heerlijk moment toen daar de ruwe zee zich tot een tot een lieflijk
water omtoverde, de wind wegviel achter de bergen en het landschap van Montenegro zich aan je tentoonstelt. Het inklaren in Zelenika was een wassen neus. Een bijna te lieve douanier en een ongewoon
klantvriendelijke dame van de politie verzorgen met een glimlach het nodige papierwerk. Rob bleef op de Yildiz rondjes varen en kon mij na een half uurtje al weer oppikken van de kade. Op naar de
haven van Tivat. Op de motor, dat wel. In Tivat wordt een oud en verlaten marine complex omgetoverd tot een prachtige luxe jachthaven. Met de mooiste materialen worden steigers, boulevards, winkels,
hotels en appartementen gebouwd. Hier wordt stevig geïnvesteerd in de nautische sector. En het moet gezegd worden, uiterst smaakvol! In de marina van Tivat werden we uiterst aardig ontvangen door
Vladimir, een van de havenmeesters. Een reus van een jongekerel. Ik ben met hem opgelopen naar de receptie van de haven en al lopende kreeg ik even snel een college over Montenegro en een aantal
to-do-adviezen. Maar ook op mijn gewone vraag of hier een wasserij was, kreeg ik een pasklaar antwoord. Die was er en hij zou met er ook even naar toe brengen. Kortom, we werden als vorsten ontvangen
en tot onze stomme verbazing bleken de tarieven voor deze goudomrande haven uiterst vriendelijk! Dat was een leuke bijkomstigheid, want we waren weer toe aan een total refit. Boot in- en exterieur
benodigden reiniging en onze waszak zat tot de rand toe vol! Dat betekende dus een volle dag hard werken. De zeer luxe ogende wasserij bleek een bijzondere ervaring. Toen ik daar met met grote baal
wasgoed naar binnen viel, trof ik achter de toonbank een goed engels sprekende jongedame aan. Naast haar zat een wat oudere dame, die alleen een Slavische taal sprak. Maar zij communiceerde via het
meisje. Wassen bleek geen probleem. Het zou de volgende dag allemaal klaar zijn. Dus geeft u die waszak maar. Tot mijn stomme verbazing werd de waszak naast de toonbank in zijn geheel omgekeerd. Onze
enorme hoeveelheid poddelige wasgoed spreidde zich over de grond uit. Vervolgens pakte de jongedame elk stuk wasgoed op en ging op zoek naar het wasmerk. Eerst was -geloof ik- een t shirt van Rob aan
de beurt. Daarna een boxershort van mij, toen een sloop, toen een bh, een korte broek van Rob... Elk kleidingstuk werd onderzocht op het wasmerk en op een bon werd de soorten wasgoed beschreven en
geteld. Ik vond het wel enigszins genant om een voor mij onbekende winkeljuffrouw zo in je prive stinkwasgoed te zien graaien en grabbelen. En toen er een volgende bezoeker kwam en dit schouwspel ook
noodgedwongen moest aanschouwen, vroeg ik toch maar even waarom dit eigenlijk nodig was. Maar de reactie was vriendelijk en resoluut. Wasgoed werd geteld en bekeken op beschadiging. Wasgoed zonder
wasmerk en van een onduidelijke kwaliteit werd geweigerd, het zou stuk kunnen gaan. Maar gelukkig zei ze ook, dat ik hier niet op hoefde te wachten. Ik kon gerust met een half uurtje terugkomen, dan
waren ze er wel klaar mee. Nou, dat leek met wel een perfect idee. Dan hoefde ik er in ieder geval geen getuige van te zijn hoe onze soms wel erg sjabby kleding door ander werd onderzocht! Dus ik heb
me in de vroege ochtend heerlijk op een terrasje van een koffiebarretje laten bedienen met een heerlijke cappuccino en een croissant. En daar bedacht ik me dat het wel verstandig zou zijn om in de
wasserij straks te vragen naar het wastarief. Want het merkwaardige teltafereel had ook wel iets weg van verrekening per stuk? Na ruim een half uur kwam ik terug in de wasserij. Mijn wasgoed was
inmiddels verdeeld in twee grote plastic doorzichtige zakken en op de toonbank lagen twee handgeschreven bonnen klaar met veel tekst en veel turfstreepjes. Mijn vraag hoeveel het allemaal zou gaan
kosten, was niet voorzien. Ik kreeg van de oudere dame heel vriendelijk een geplastificeerde prijslijst in mijn handen gedrukt en die duidde inderdaad op betaling per stuk. En een t shirt wassen
kostte bijvoorbeeld maar 1,25 euro. Maar ja, als je er een stuk of 15 hebt om uit te wassen! Ik heb me niet verdiept in de overige tarieven, maar gevraagd of ze voor me wilden uitrekenen wat de
totaalprijs zou worden, omdat ik vermoedde dat het wel een peperdure aangelegenheid zou worden. Dat vonden ze geen enkel probleem, dus de oude dame pakte de rekenmachine en het jonge meisje las
hardop de hoeveelheden voor. En na 5 minuten, het hele gebeuren werd voor de zekerheid twee keer gedaan, kwam de totaal stand. Deze wasbeurt zou € 166,10 gaan kosten. Op zo'n moment is het fijn dat
je gastland dezelfde valuta hanteert als je in Nederland gewend bent. Want je weet natuurlijk onmiddellijk dat dit een idioot duur feestje is. Het was misschien niet erg aardig van me, maar ik vond
de hele situatie inmiddels zo lachwekkend, dat ik bij het horen van het bedrag mijn lach niet meer kon inhouden. "Ohh, I am very sorry, but this amount, it is too much. Sorry, sorry for all your
counting work, but this is not ok for me". Gelukkig bleven ze de vriendelijkheid zelve, ook bij mijn lachstuip. De jongedame zag er ook de lol ook wel van in... En ze begreep ook dat dit tooo
expensive was. Dat zag ik aan haar ogen, maar ze zei het niet natuurlijk! Gelukkig bleek het wassen van het beddengoed dan- relatief gezien- wel weer mee te vallen. Voor het wassen en drogen van al
onze lakens, slopen en dekbedhoezen werd € 13,50 gerekend. Dat vond ik dan- gelet op hun tarieven- bijna weer een meevaller. Dus met een nog 3/4e gevulde waszak ben ik weer vertrokken. En tijdens het
poetsen van de boot hebben we zelf -op de hand- de resterende was gedaan. Binnen een paar uur was onze boot -met behulp van extra lijntjes- omgetoverd in een wasserette. Ik ben vergeten er een foto
van te maken, maar onze boot was-met al dat rommelig opgehangen wasgoed- waarschijnlijk de schande van de luxe jachthaven. Gelukkig was het een warme en zonnige dag, dus met een tevreden gevoel
hebben we onze kasten weer gevuld met schone kleding. Duhhhuhh....€ 166,10... Die zijn gek!! Na Tivat zijn we verder de delta opgevaren. Het werd steeds mooier. Vlak om ons heen grote hoge bergen,
veel bomen en groen gras. Aan de waterkant leuke dorpjes en stadjes. Moderne huizen, maar ook veel oude gebouwen. Het meeste in uitstekende staat. De zoute zeegeur verruilde zich voor een zoete
berglucht. Plotseling waanden we ons op een groot bergmeer ergens in Oostenrijk. Een totaal andere atmosfeer, andere looks, andere beleving. We hebben er geankerd, de toeristische trekpleister Kotor
bezocht. Daarin prachtige overleveringen van griekse, romeinse en byzantijnse rijk. De hele oude binnenstad van Kotor geniet de bescherming van Unesco. Vanaf de stad zijn hoog tegen de 1700 meter
naastgelegen berg middeleeuwse stadsmuren te beklimmen tot bijna halverwege de berg. Laag, staande op het stadsplein, hebben we in felle zon het bolwerk dat zich als een Chinese muur bergopwaarts
richt, staan te bewonderen. Tegelijkertijd besloten we om de 5 km lange muren niet te gaan beklimmen. Te warm, te stijl, te zwaar! Misschien een andere koelere keer? De volgende dag hebben we vanuit
onze kleine gezellige haven in Prcanj onze fietsen uit de boot getoverd en hebben we de binnenzee met een kleine oversteek per ferry, omgefietst. Een tocht van 39 km, over de kustweg, door al die
leuke dorpjes en stadjes. Superleuk en kicken dat we de tocht met de klimmers en dalers redelijk gemakkelijk konden volbrengen. Pijn in de konten na afloop, dat wel!! We hebben een paar dagen
rondgezworven op de binnenzee. Geankerd, haventjes bezocht en bedacht dat we het advies van havenmeester Vladimier wilden opvolgen. Een bezoek aan het achterland van Montenegro. Hij tipte ons het
bergdorpje Zabljak als een "must-see", dus we hebben onze boot bij een kleine servicehaven achtergelaten en hebben een auto gehuurd voor 2 dagen. Onze monden vielen open van verbazing over het
prachtige bergachtige achterland dat zich voor ons ontvouwde. Het was even wennen aan de snelheid van de huurauto ( een zeilboot vaart met een beetje mazzel zo'n beetje 12-14 km per uur). Nog meer
was het wennen aan de enorme hoogtes waar de wegen ons naartoe leidden. Maar het landschap, de bossen, de enorme rotsen, de kloosters, de dorpjes....we realiseerden ons meteen dat 2 dagen absurt kort
was. We voelden ons soms net van die Japanners, die in een weekje Europa bekijken. Autootje in, rijden, autootje uit, kijken, fotootje maken, autootje weer in, rijden, ohhh, ahhh, wauw, autootje uit,
etc.... Aan het einde van de dag kwam als klap op de vuurpijl het Nationale Park Durmitor. Dat bleek een enorme hoogvlakte ( tussen de 1200 en 2500 meter) met een prachtige natuur. Aan de rand van
dit park ligt het plaatsje Zabljak. Een wat rommelig modern gebouwd bergdorpje op ongeveer 1700 meter hoogte. Die hoogte merk je alleen als je met je auto naar de hoogvlakte klimt. Haarspeldbocht na
haarspeldbocht door bossen, langs ravijnen, er leek geen einde aan te komen. En dan plotseling een enorme onafzienbare lichtglooiende alpenweide, groen gras, kleurige kleine huisjes, licht glooiende
wegen, wandelpaden, fietsroutes. En als achtergrond altijd een paar hoge bergtoppen, je weet wel, van die geschilderde doeken- als het panorama mesdag. Plotseling een vestje aan- de temperatuur zat
op 19 graden. En om je heen mensen met zware bergschoenen, windjacks en rugzakken. Wauw, wat een contrasten!! De volgende dag zijn we met onze huurauto langs de canyon van de rivier de Tara (ja,ja,
Roel&Jacomine) gereden. En weer adembenemende plaatjes. Ik raakte licht gefrustreerd dat we veel te weinig tijd hadden om al het moois onderweg te bekijken. Kloosters, natuurmusea,
bijenboerderijen, bergmeren, hooggelegen kerken, het is er allemaal, maar we hebben ze niet kunnen bekijken. Onze auto moest op tijd terug zijn en bovendien speelde het Nederlands voetbalteam, dus we
hadden andere prioriteiten. Maar volgend jaar...dan gaan we minstens een week. En dan nemen we onze bergschoenen en onze mountainbikes mee!! En daarna hebben we weer gezeild. Langs de kust van
Montenegro. Bigova, Budva, sveta Stefan, Bar. Het is mooi, maar de kustlijn is minder indrukwekkend dan die van Kroatie. In Bar zijn we twee dagen in de haven blijven liggen om Stari Bar ( oud-Bar)
te bekijken. Met de fietsen zijn we in 32 graden naar de ruïnes van de oude stad geklommen. Ik vond de klim vooral een sportieve prestatie, want het parcours werd gevormd door een 4 km lange klim die
qua hellingsgraad en lengte pas echt indrukwekkend bleek toen we op de terugweg de lange afdaling met een rotgang maakten. "Wauw.......!!!!!, schreeuwde ik naar Rob ( die uiteraard weer minder aan de
rem trok dan ik en dus ver voor lag) " dat we dit allemaal geklommen hebben!!" Stari Bar was geweldig! Tegen de berg aangeplakt de overblijfselen van een hele oude stad. Pas een klein gedeelte van de
stad is gerestaureerd en onderzocht, zeker is dat de stad al in de 8e eeuw bestond, maar het vermoeden was dat de stad al eeuwen daarvoor vorm kreeg. Slavische volken, Turken, Romeinen,
Venetiers....allemaal hebben ze hun stempel op de stad gedrukt. En dat is te zien. We hebben tussen de restanten gezworven, zijn op muren geklommen, hebben in kerkjes gestaan over de restantjes van
oude straatjes gelopen. Het was er uitermate rustig. Het was een betoverend moment toen ik ergens op een grote kei in de schaduw zat te wachten op Rob, die via een griezelig hoge en steile open
stalen trap op een oude muur was geklommen. Ik was helemaal alleen, om mij heen niets anders dan oude brokkelige muren, olijfbomen en het stjirpende geluid van krekels. En plotseling vanuit een
naburige moskee het luid en duidelijke gezang van een muaddhin. Ik waande me even in een heel ander tijdperk....kippenvelmomentje!! Het weer op de Adriatic is nog steeds niet stabiel. De dagen met
veel hitte en windstilte worden afgewisseld met lage druk, harde wind en lagere temperaturen. We blijven maar regen- en onweersbuien op onze kop krijgen. Regelmatig denken we in een mooi baaitje in
de luwte te liggen, maar dan zorgen winddraaiingen ervoor dat we onverwacht een speelbal worden van wind en golven. Meest extreme vorm was wel het moment dat we in het gezellige baaitje van Bigova
aan de boei van een gezellig (grieks) restaurantje lagen. We waanden ons beschut tegen een behoorlijk opstekende Jugo, een stormachtige wind uit het zuiden. Maar toen 's nachts die wind helemaal weg
viel, veranderde de kleine baai in een gevaarlijk golfbad door lage wal golven van zee. We werden ons bed uitgestuiterd door de dansende Yildiz en toen tot overmaat van ramp bleek dat door de
windstilte alle aan boeien liggende boten volstrekt willekeurig heen en weer gingen slingeren en draaien, waardoor er bijna-botsingen ontstonden. Er was er maar een actie mogelijk, nl. losmaken en
wegwezen. Nou, dat hebben we geweten! Want om half 6 s morgens bleken de golfjes in de baai in geen vergelijk te staan met de golven die we op zee kregen. Ik heb ze in mijn zeilcarriere nog niet zo
hoog gezien. Rob gelukkig wel, dus die kon me geruststellen, maar het werd desondanks een afschuwelijke tocht. En vooral omdat de windstilte aanhield, kon er door die hoge golven niet gezeild worden.
Dus op de motor voeren we door golven van 4-5 meter heen, waardoor onze Yildiz nog meer door elkaar geslingerd werd dan dat het geval was geweest mét zeilen. We zagen allebei groen-en-geel. Voor Rob
is dat heel bijzonder, want die kan normaal gesproken op zn kop hangen in een stuiterende boot. Maar waarschijnlijk heeft een gebrek aan ontbijt hem de das omgedaan. Ondanks de geringe af te leggen
afstand, maar een kleine 12 mijl, hebben we heel stevig moeten afzien, want terug gaan was uiteraard geen optie! Hoe heerlijk was het om de beschutting van de baai van Kotor te vinden en uit de grip
van de golven van zee te komen! Als ik dit schrijf liggen we voor de tweede keer in het piepkleine haventje van Prcanj. Gisterenavond hebben we het Nederlands team zien verliezen van Brazilie.
Vanochtend zijn we door de regen gefietst naar Kotor en hebben we wat rondgekeken en geshopt. En nu...weer lage druk en het regent knalhard, het onweer dondert en de wolken hangen zo laag, dat de ons
omringende bergen niet meer zichtbaar zijn. Maar de temperatuur is ok, zo'n 24 graden. Dus de korte broeken en t-shirts kunnen gelukkig aanblijven! Tot het volgende blog maar weer! Veel liefs van
ons!
van 5 juni t/m 20 juni 2014 Dank voor jullie gezellige reacties op het vorige blog. Altijd leuk en gezellig om te merken dat er wordt meegelezen. Rob betrapte me erop dat ik in het vorige blog twee
belangrijke dingen ben vergeten te melden: We hebben een prachtige grote dolfijn gespot. Op ongeveer 2 meter afstand passeerde hij - als tegemoetkomer- onze boot. Altijd geweldig indrukwekkend om
zo'n grote dame (dat was ze denk ik) plotseling naast je boot te zien verrijzen. Én we hebben in Marina- terwijl we op het anker lagen- een super noodweer goed doorstaan. We hadden het de hele middag
al in de bergen vlakbij ons zien en horen donderen, maar plotseling was die ellende pal boven ons hoofd. En dat betekent: in de vroege namiddag plotseling schemerig donker, zwarte lucht boven ons,
enorme regenbui met een stralen als van een regendouche, veel flitsen en oorverdovend gedonder. Maar ook enorme wind met windrukken oplopend tot 45 knopen (windkracht 11) . Wij stonden meteen op
scherp, want met zo n zware wind speelt er dan vooral één vraag: houdt ons anker dit? Dus wij hebben onder ons dockhouse buiten gezeten en vooral in de gaten gehouden of het anker onze 10 tonner op
zn plaats kon houden en de 45 meter ankerketting voldoende was om de grote rotsige kust op voldoende afstand te houden. En hoera, hoera.....de bui duurde ongeveer een half uur en onze ankerlijn heeft
als een snaar zo gespannen gestaan, maar we zijn op de plek gebleven. Pfoe, pfoe, zeiden we na afloop. En ik was vooral ook erg blij dat de bliksem op behoorlijke afstand bleef én dat deze knetterbui
ons niet s nachts heeft overvallen. Goed, k ga nu proberen niets te vergeten, want om nou elke keer van die nabranders te hebben!! Allereerst maar even iets melden over een tegenvaller in onze
naderende strijd tegen de wespen. De prachtige horretjes,die Rob heeft gemaakt in onze raampjes, veroorzaakten enorme lekkages. Dat hebben we moeten merken bij de regenbuien die we af en toe op onze
kop hebben gekregen. Het in het raamprofiel gespannen horrengaas bleek een ideale geleiding voor regenwater. Met kleine straaltjes liep het naar binnen. We hebben met doekjes, handdoeken, en kleine
bekertjes in onze boot rondgelopen om de straaltjes op te vangen. Jammer, jammer...we hebben de horretjes weer moeten verwijderen. Op dit moment zijn we dus weer volledig onbeschermd en broeit Rob op
andere constructies. Gelukkig is de wespentijd nog niet aangebroken! Na onze fysieke (fiets) inspanningen bij Marina waren we toe aan een paar dagen rust. De zadelpijn moest genezen, de verzuurde
beenspieren waren toe aan een wat mildere vorm van sporten, nl. veel zwemmen. Gelukkig ontvouwde zich ook een stevig hogedruk gebied boven de Adriatische zee. Veel zon en warmte, en een bescheiden
maar prettig windje. Dus we hebben koers gezet naar een onbewoond eiland, zonder fietspaden ( opdat we niet weer in de verleiding zouden komen), met een paar prachtige baaitjes. Otok Scedro leverde
precies wat we nodig hadden. Een prachtige baai, helemaal voor ons zelf. Blauw, helder én opgewarmd water. Een prachtig vergezicht op het eerstvolgende eiland Korcula, geurende dennenbomen, een
knutselstrand voor Rob, mooie rotsen voor Anja om visjes te kijken. Onze koelkast zat vol, de watertank was tot de rand toe gevuld, dus het laat zich raden, we waren er niet weg te meppen!! 4 dagen
hebben we daar met onze Yildiz gelegen. Anker zichtbaar goed ingegraven op 7 meter diepte, 3 lijnen naar de wal, stevig vastgemaakt aan grote rotsblokken. We lagen er veilig en alleen. Natuurlijk, ik
hoor jullie denken: wat doe je dan in hemelsnaam de hele dag. Nou, das eigenlijk best wel veel! De dag begint met wakker worden. Rob meestal wat eerder dan ik. Hij eet dan een cracker, drinkt wat
water en vlijt zich vervolgens met de e-reader op de kuipbank buiten. Ik vermoed dat hij dan na 10 minuten weer slaapt. Want als ik zo rond 8.30 uur wakker wordt en naar buiten ga, ligt mn liefje
zoet te snurken. Dus ik zet dan zo zachtjes mogelijk een potje thee, schenk twee kopjes in en vlij mij vervolgens ook neder op de kuipbank. Onder genot van een kopje thee zie ik het spiegelgladde
water ( het is s ochtends meestal windstil), ruik de bomen, zie de visjes en geniet van de warmte van de zon. Meestal wordt Rob dan ook weer wakker. Het moment voor de eerste skinnydip, we laten ons
voorzichtig in het zeewater zakken ( temperatuur nu 22 graden), even fris, maar dan heerlijk! Na de zwempartij doen we een uitgebreid ontbijt in de kuip. En daarna vult de dag zich als vanzelf,
lezen, beetje poetsen, lezen, zwemmen, lezen, knutselen (rob), roeien met de bijboot, visjes kijken bij de rotsen, zwemmen, lunchen, zwemmen, lezen, knutselen, kletsen, dutje doen, zwemmen,
biertje/wijntje drinken, eten koken, dineren(!) in de buitenlucht, afwassen, koffie drinken, zwemmen, lezen, mijmeren onder de sterrenhemel, slapen e.d. En dat dan 4 dagen lang. En eigenlijk hadden
we nog langer willen blijven, want de etensvoorraad en drinkwatervoorraad stond dat gemakkelijk toe, maar we besloten na lang wikken en wegen toch om te gaan. In Korcula wilden we onze windmeter, die
op het topje van onze 17 meter hoge mast staat, laten checken. Het ding was namelijk wat gaan haperen en dat is lastig als je op het scherpst van de snede wilt zeilen. Dus, met een-natuurlijk op dat
moment- perfect werkende windmeter, zijn we op zondag naar Korcula gezeild. Een kort, maar mooi zeiltochtje, want de wind trok behoorlijk aan. Op maandagochtend- na een overnachting in een baaitje
vlakbij Korcula-stad- hebben we ons gemeld bij de ACI haven in Korcula. De haven en de technische dienst kennen we daar goed. De trouwe lezers onder jullie weten misschien nog dat we daar vorig jaar
met een ernstig zieke Rob en een gebroken motorgaskabel waren gestrand. De dikke walrus ( opperbaas) van de yachtservice was nog niet gearriveerd, die maandagochtend. Maar zijn jonge stoere dochter
al wel. Zij stond op de vroege en al heel warme morgen haar stoepje te vegen. In zo'n echte werkmanstuinbroek. Hoofddoekje om en een te grote zonnebril op. Ze lijkt er al een beetje de scepter te
zwaaien. Een hele gezellige volslanke meid. Dus zij vertelde: "Nee, ....in masten klimmen om windmeters te controleren, dat deden zij en haar mannen niet meer. Een paar jaar geleden is één van hun
bij zo n klauterklus uit de mast gevallen. Hij heeft het niet meer kunnen navertellen en sindsdien zijn zij helemaal klaar met dat soort gevaarlijke klusjes. Maar ze kende iemand die dat nog wel deed
en die ging ze meteen bellen. Kordaat pakte ze haar telefoon en in vlotte Kroatische termen werd onze casus besproken. Al snel kwam ze melden dat de hulptroepen onderweg waren. Een half uurtje later
kwam vader walrus in een rustige tred de kade oplopen. Dezelfde werkmansbroek als zijn dochter, misschien ook wel dezelfde zonnebril. "Hee, how are you? Yes, yes, I remember you! You are that lady
with the very sick husband!! En na een praatje pot werd hij plotseling resoluut en knorrig. "No, no...we will not check your windmeter. It's to dangerous. On this island...nobody will do that!!" You
will find on Korcula no one for that! Daar waren we natuurlijk dik teleurgesteld over. Shit zeg! Hoe kan dat nou? Hadden we net met zn dochter niet iets anders besproken en geregeld? Voor niks deze
dure haven binnengelopen? Verwarring alom natuurlijk!!We legden ons er maar bij neer. Dan maar gebruik maken van alle dure havenvoorzieningen. Dus we hebben zo lang gedoucht dat de putjes
overstroomden en we hebben de supermarkt leeggekocht, en de watertanks gevuld. En om 11.00 uur stond dan toch plotseling Goran Oreb Ph.D. bij ons aan boord. Een vijftiger, die naast maritiem
professor in Zagreb, ook zeilinstructeur te bleek zijn. In Korcula had hij zijn zeilschool en in de zomermaanden pendelde hij wekelijks heen en weer tussen Zagreb en Korcula. Hij had een jonge kerel
meegenomen, die hem zou ondersteunden en samen konden zij ons wel helpen bij het controleren van de windmeter. Het was inmiddels verzengend heet geworden, dus de jongeman was uiterst happy dat het
omhoog halen van de professor niet met de hand hoefde te gebeuren. Met onze elektrische lieren hing Goran in no time in het topje van de mast. En dat vinden wij allebei knap indrukwekkend! Wij
krijgen namelijk al hoogtevrees van het omhoog kijken naar de lange mast. Maar Goran was op die grote hoogte de rust zelve en hij heeft de windmeter gedemonteerd, geconstateerd dat de
kabelaansluiting niet goed meer zat en dat er behoorlijk zoutwatervervuiling was waar te nemen. Dus heeft heeft em gepoetst in de werkplaats van onze walrus en vervolgens weer met grote precisie
gemonteerd. Uit eerbied en respect hebben we hem en zijn maatje-naast de schappelijke financiële beloning- getrakteerd op de welbekende Hollandse stroopwafels. Verpakt in zo n truttig Hollands blikje
met tulpjes in Delftsblauw dessin. Maar de blije gezichten die zo n blikje veroorzaken is altijd weer leuk! Ook onze Goran toverde een prachtige ( vond ik met name) glimlach op zijn bruine gezicht.
Natuurlijk heeft dochterlief van de walrus van ons ook weer een blikje gehad. Zij wist die van vorig jaar nog te herinneren: ohhhh...I love them.....the biscuits with honey in between!!! Ze stak het
doosje met een geheimzinnige blik om zich heen kijkend in haar tuinbroek tussen haar grote borsten. Waarschijnlijk de beste plek om iets te bewaren wat je voor jezelf wilt houden. Niet lang daarna
meldde ook papa walrus zich in de zinderende hitte nog even. Uiteraard met heel veel excuses, dat ie even Goran Ph d vergeten was en nog wat andere smoesjes! Dom, dom, dom! We hebben natuurlijk met
een glimlach zijn excuses aanvaard, maar onze straf was wel bikkelhard: voor vaderlief GEEN stroopwafels!! Wij hebben daarna snel de trossen losgegooid om verkoeling te zoeken op zee. We waren nog
maar net vertrokken of Goran achtervolgde ons met zijn speedboot, kwam langszij en bood ons een fles eigen gebrouwen vijgenlikeur aan. "This is for you...homemade...and you must call me when you have
troubles or there is something you have to know!!" Aardig he? Jullie willen niet weten wat je hier met stroopwafels losmaakt!! En die fles likeur, daar neem ik 's avonds laat nog wel eens zo n klein
borrelglaasje van. Nip,nip, nip....lekker hoor!! Vervolgens zijn we heerlijk naar het Eiland Miljet gegaan. In de prachtige baai van Polace hebben we ons vooral weer langdurig erg rustig gehouden. De
temperaturen zaten eerst dik in de 35 graden. Dus we zwemmen, lezen, internetten, mailen, doen boodschapjes, ..enfin... de bekende riedel van uiterst belastende activiteiten. Onze fietsplannen voor
dit eiland waren pas op dag 4 te realiseren en die dag was het eigenlijk nog steeds te warm. Dag 5 hebben we ons met de Yildiz naar de steiger van een klein restaurantje begeven. De watertank moest
gevuld worden. Daar hebben we kennisgemaakt met Kurt en Sandra, een duits echtpaar dat 2 weken vakantie genoot op een huurboot. En we hebben kennisgemaakt met B... en B. , een zweeds echtpaar, met
hele moeilijke voornamen, die ik bij het schrijven van dit blog niet meer kan terughalen. Ook zij waren zeilers met een zeilboot waarvan zij 1/10e eigenaar waren, waardoor ze recht hadden om 14 dagen
feitelijk bezit van de boot. Na een copieuze maaltijd ( verse grote garnalen gegrild op een houtskoolvuurtje) hebben we met grote verbazing aanschouwd hoe de voetballers van oranje de Spanjaarden
verpletterden. Mijn lieve Rob raakte-naarmate het doelpuntenfestijn vorderde-in extase. Hij wisselde in de tweede helft zijn witte shirt voor een feloranje shirt. En hij eindigde vervolgens bij elk
doelpunt springend en juichend op de steiger. Hij kreeg de lachers op zijn hand natuurlijk, maar er waren toch ook enkele meewarige blikken. Hij heeft in ieder geval een onuitwisbare indruk
achtergelaten. De volgende dag wilde weer wat verder zuidwaarts, maar donkere onweersluchten en een hele slechte weersvoorspelling hielden ons tegen. We hebben de boot van de steiger gevaren en zijn
gewoon weer lekker voor anker gaan liggen in de baai. Tenslotte is het er paradijselijk, we vinden het bepaald geen straf om in Polace te zijn. En wat we de hele dag zoal dan doen? Wat kleine
veranderingen in het inmiddels bekende schema: er wordt minder gezwommen en we kijken films op onze LED tv. We hebben voor dit soort koudere, natte momenten een externe schijf vol met al dan niet
legaal gedownloade films. En we kijken live WK-voetbal!! Want we ontdekten dat onze analoge TV antenne,die in Nederland inmiddels niet meer bruikbaar is, hier in Kroatië een perfecte ontvangst heeft
via onze hoge mast. Gelukkig dat we dat ding er nog niet af hebben laten slopen. Dagen heeft het vervolgens geregend. En niet zo'n klein beetje, nee, met bakken kwam het de lucht uit. Dus het eiland
Mljet heeft ons meer dan een week in haar greep gehouden, dankzij de extreme weeromstandigheden. Hitte, onweer, regenbuien, kou, wind...alles is uit de kast gehaald! En wij waren gewillige
slachtoffers, want we zijn inmiddels experts in "ff chillen" geworden. Overigens, het gerucht gaat dat dit paradijselijke eiland hét eiland is, waar lang geleden Odysseus ook is blijven hangen aan de
knappe godin Kalypso. Zonder dat hij het zelf door had, heeft hij 7 jaren op dit eiland doorgebracht voordat de andere goden hem hielpen te vertrekken. Het restaurantje waar we een aantal keren
hebben gegeten, heet Ogijgia, omdat dit de naam van Mljet was ten tijde van de Griekse overheersing. En de restauranteigenaar beweert natuurlijk stellig dat hij een nazaat van Odysseus is. Ik heb er
met Kurt en Sandra - die ook een paar dagen op Mljet hebben geschuild- uitvoerig over zitten mijmeren. Wat als ons dat overkomen is op dit paradijselijke eiland. We denken dat we er maar een paar
dagen zijn geweest, maar in werkelijkheid is er al 7 jaar verstreken! HELLUP!! En op de dag dat we echt weg wilden, kwam er weer zo n waardeloos weerbericht door. Een zeer hardnekkig lagedrukgebied
bleef zorgen voor onaardige verrassingen. En bij het boodschappen doen kwamen we ook Kurt en Sandra weer tegen, die ook nog steeds aan de steiger van restaurant Ogijgia lagen, omdat het weer ze niet
zinde. Inmiddels wisten we dat Sandra het liefste-net als wij- voor anker zou willen liggen. Maar haar Kurt houdt niet van ankeren. Hij is bang dat hij s nachts niet meer slaapt, omdat hij steeds wil
controleren of het anker nog goed houdt. En tijdens zijn vakantie wil hij geen stress. Dat maakt dus dat zij altijd veroordeeld zijn tot een steiger aan de wal of een havenboei. Dus we hebben ze
aangeboden om met onze dinghy mee te varen en die middag lekker bij ons in alle vrijheid te zwemmen en te kletsen. En toen die middag dan ook nog onverwacht de zon ging schijnen en bleek dat Kurt een
uitstekende gitarist was hebben we toch weer een heerlijke middag gehad. Live muziek van Kurt en Rob en de meiden uit volle borst zingen. Wat een gezelligheid. Misschien zal ik bij een volgende
gelegenheid nog een van de mooie verhalen van Kurt vertellen. Een schat van een man en een ongelooflijke droogstoppel. Maar uiteindelijk hebben we de volgende dag dan toch Polace kunnen verlaten. De
dag begon zonnig, en we eindigden s middags met zon in Prozura, wederom een prachtige baaitje van Mljet. Geen wind en aan het einde van de dag weer een enorme regenbui. We gaan er nog eens aan
wennen! Vandaag, vrijdag de 20 ste juni zijn we van het eiland Mljet naar het vaste land gezeild. Nog steeds lagedruk, maar ook zon en een prachtige wind uit het Noordwesten. We liggen nu weer voor
anker in de baai van Zaton. Vlak voor het het plaatsje Veli Zaton. Vanuit ons bootje hebben een prachtig uitzicht op de bergen van het vaste land. Zo n 5 mijl verderop ligt Dubrovnik en nog zo n 20
mijl verderop ligt Montenegro. Maar t is tijd om te zwemmen. Lieve groeten van ons!!
